Yucatan - Mexico City 21-22 juli 2010

Lunch op Torre Latino Americana, 22 juli 2010, Mexico City

Zaci Cynote, 21 juli 2010, Valladolid

Balankanche Caves, 21 juli 2010, Chichen Itza

Hop on hop off Turibus, 22 juli 2010, Mexico City

Café de Tacuba, 22 juli 2010, Mexico City

Diner Casa de las Sirenas, 22 juli 2010, Mexico City

21 juli 2010: Chichen Itza - Mexico City

De groep vogels die gisteren oorverdovend krijsend de zonsondergang begeleidden hebben elkaar bij het krieken van de dag weer gevonden. Ondanks de verbranding en de muggenbulten hebben we zowaar nog heerlijk geslapen. Omdat ook Yves nog na zit te smeulen van de Yucatanse Sol besluit hij eerst een duik te nemen in het zwembad. Bij terugkomst in de kamer struikelt hij over een horde kakkerlakken. Fijn die jungle. Niks voor ons kantoormensen. We speuren het plaatsje Pista af naar een ontbijtgelegenheid die lijkt op die van gisteren. Tevergeefs. Hier in de jungle worden alleen overjarige eieren en gebakken sprinkhanen geserveerd. We taaien af naar chitzen itza om de goden te begroeten. De weergoden houden echter siesta want het plenst. Flexibel als wij kantoormensen zijn gooien we het programma om en brengen een bezoek aan de balankanche caves. We dalen onder begeleiding de grotten in. Vleermuizen scheren langs ons heen als we op handen en voeten steeds dieper afdalen. De lucht voelt steeds zwaarder aan alsof we de Kilimanjaro aan het beklimmen zijn. Hijgend bereiken we het diepste punt, een waterbron die als een spiegel fungeert. Prachtig - misschien nog wel mooier omdat we door zuurstofgebrek nu beginnen te hallucineren. Met onze laatste krachten bereiken we de uitgang. Verse lucht, heerlijk!

De volgende stop is (weer) Valladolid. De cinote aldaar (zaci) waren we gisteren vergeten af te vinken en die doen we alsnog. Volgens de lokale bevolking kun je hier prima induiken, maar kiezen eieren voor ons geld en gaan na een lichte lunch in ons restaurantje van gisteravond op weg naar onze volgende bestemming; het vliegveld van cancun. Onderweg komen we op de tolweg geen kip tegen. We nemen met pijn in ons hart afscheid van onze Chevy, en geven de Alamo jongens als blijk van dank een fles champagne (all inclusive).

Op het vliegveld doen we ons tegoed aan een whopper met alles erop en eraan, althans minus de helft van de cola die Yves over de toonbank heeft gemorst. Na een ijsje en een bezoek aan de vip lounge zetelen wij ons op de emergency exit row. Een voorspoedig vluchtje brengt ons naar Mexico City: een prachtig uitzicht over de stad.

Met de luxe taxi naar het Segovia regency hotel en na een kattenwasje op naar de Casa dos Azulejos. Een prachtig oud handelshuis uit de 16e eeuw vol met blauwe tegeltjes aan de buitengevel, tegenwoordig in eigendom van de Sanbornbrothers. Terug naar het hotel stappen we nietsvermoedend in een vehikel dat van de buitenkant toch echt op een taxi lijkt. Het blijkt een fata morgana (dit koekblik heeft in 1963 zijn laatste apk-beurt gehad) met tandenloze analfabeet als chauffeur. Wij - als echte locals van deze miljoenenstad - leggen hem uit hoe hij moet rijden. Ten einde raad grijpt Yves het stuur en zoeft soepel de poorten van het hotel binnen. Hoe moeilijk kan het zijn. Sleep well!

22 juli 2010: Mexico City

Na een heerlijke zwoele Mexicaanse nacht ontwaken wij in ons Segovia Regency. Vandaag gaan wij Mexico City onveilig maken. Met de turibus wel te verstaan, maar niet voordat we een gezellig ontbijtje bij de Starbucks hebben genuttigd. Gelukkig heeft Martine vandaag wel naar Yves geluisterd en een trui aangetrokken. Het is hier koud en bewolkt, regen dreigt. Hoewel onze bestemming van vandaag de meest zuidelijke tot nu toe is ligt Mexico stad op grote hoogte (>2000 m1) en is het hier tussen de 18 en 20 graden Celsius. Vriendelijke mensen die Mexicanen! "Welcome in Mexico" zegt ons info mannetje bij de opstapplaats (indepencia) van de Turibus, net als de politieman die ons de weg wijst.
De turibus koerst op het oude centrum af. We rijden langs de Torre LatinoAmericana - de oudste wolkenkrabber van midden - en zuidamerika - en verder door nauwe straten en horden 'Herbie'-taxi's naar het Plaza de la Constitucion. Het tweede deel van de busreis - langs de wijken Polenco, Condesa en het Bosque de Chapultepec - is minder interessant. Het verkeer wordt drukker en de bus voller. We besluiten onszelf te belonen met een lunch op grote hoogte: de Torre Latinoamericana. Wat een uitzicht! De stad doet wat rommelig aan, tussen de mierenhoop aan bebouwing lopen kaarsrechte 5 baans wegen. Zo van bovenaf zie je goed waar het verkeer compleet vastloopt. De lunch is heerlijk. Jammer genoeg was onze portemonnee leeg en moeten we afwassen. Na de noeste arbeid begeven we ons in de regen. We rennen van de ene kunstexpositie naar de andere. Cultuur wordt hier zwaar gesponsord; entreegeld kennen de Mexicanen niet. Voor elk gebouw en elke winkel staan bewakers. Het is nog steeds niet droog als we een oud mexicaans barretje inglippen: "Cafe de Tacuba, 1912". 6 mannen met gitaren zingen uit volle borst. Het klinkt echt fantastisch. We toosten op deze Mexicaanse tractatie met een Margarita. Enigszins geraakt door de cocktail slenteren we verder, op zoek naar het hogere doel van onze reis. Onze gebeden worden verhoord als de Catedral y sagrario Metropolitano voor ons verrijst. We buigen het hoofd en gaan door de knieen. Hoog boven ons hangt Jezus Christus al eeuwen aan het kruis. Het miezert nog als we het Plaza de la Constitucion oversteken en - op aanraden van Mirije - belanden in Casa de las Sirenas. Prachtige betegelde trappenhuizen en wanden van glas in lood. Met uitzicht op de Catedral drinken wij ons laatste Mexicaanse glas wijn en gebruiken we een lichte maaltijd. Dit keer hebben we de beste taxi tot nu toe (dat is ook niet zo moeilijk) en een kwartier later en 25 pesos lichter staan wij weer in onze Segovia lobby. Het is weer tijd voor een donkere Mexicaanse nacht. Onze laatste voordat Hawaii op ons wacht!