Blauwe Moskee, 4 augustus 2010, Istanbul
Aya Sofia, 4 augustus 2010, Istanbul
Uitzicht vanaf Aya Sofia, 4 augustus 2010, Istanbul
Anjelique, 5 augustus 2010, Istanbul
House Cafe, 5 augustus 2010, Istanbul
Terras Bosporus Swiss Hotel, 5 augustus 2010, Istanbul
Backgammon en appelthee aan de Bosporus, 5 augustus 2010, Istanbul
Touristtrap Kumkapi, 4 augustus 2010, Istanbul
Zonsondergang vanaf Panorama Hotel, 4 augustus 2010, Istanbul
Topkapi Palace vanaf Panorama Hotel, 4 augustus 2010, Istanbul
Blauwe Moskee vanaf Panorama Hotel, 4 augustus 2010, Istanbul
Aya Sofia vanaf Panorama Hotel, 4 augustus 2010, Istanbul
Blauwe Moskee, 4 augustus 2010, Istanbul
Fatima in Blauwe Moskee, 4 augustus 2010, Istanbul
4 augustus 2010: Istanbul
We ontwaken uit coma om 8.30 uur local time in het boutique hotel White House Hotel (aanrader vanwege de centrale ligging). Na een uitgebreid kattenwasje dalen we af naar de kerkers van het hotel voor een ontbijtbuffet by TL-light. We kicken al snel af van het goddelijke Lebuabuffet in Bangkok, gooien de TL-verlichting uit en maken ons om 10.30 uur op voor een dag cultuur.
Eerst maar eens een goede cappuchino op een terras: het valt ons op dat de koffiebonen in Turkije duurder zijn, want voor minder dan 4 euro is er geen bakkie te vinden. (Zo ook bij de wijn blijkt later: minder dan 25 euro voor een fles is een zeldzaamheid: de eigen wijnen worden inefficient gemaakt en zijn van magere kwaliteit en de buitenlandse wijnen worden als delicatesse beschouwd.) We acclimatiseren en trekken ons plan.
Allereerst de oude Aya Sofia: in de 6e eeuw werd hier voor het eerst een kerk gebouwd en twee eeuwen daarna werd de kerk steeds herbouwd. Uiteindelijk wordt deze katholieke kerk omgevormd tot een moskee in de vijftiende eeuw en vanaf 1953 doet deze bijzondere plek dienst als museum. Het gebouw is prachtig met zijn grote koepel an 30 meter doorsnee in het midden en de architectuur is vanwege tegengestelde krachten bijzonder te noemen. Bijzonder is ook de manier waarop het gebouw toegang verschaft naar een hogere etage: geen smalle trap, maar een stijle weg. Het immense voorkomen van dit gebouw en de mix van katholieke mozaïken en Islamitische tekens dwingen respect af. We beseffen ons dat in deze kerk, waar ook de platen van de drie continenten samenkomen (en in de nabije toekomst ongetwijfeld voor een horroraardbeving zal zorgen), het katholieke geloof en de islam zijn samengesmolten. Een moment om stil te staan bij het thema van de reis.
Het is inmiddels behoorlijk heet geworden en we pingelen voor een euro twee flessen koud water uit de handen van een verkoper. Later zijn we meer streetwise en betalen we nog maar de helft. We krijgen signalen dat de Blue Mosque ieder moment gaat sluiten voor het middaggebed. Via een binnenplaats met hetzelfde formaat als de moskee sluipen wij via de achteringang als laatste binnen, maar niet voordat de schoenen zijn uitgetrokken en Martine zich in een blauwe burka hult. Ook deze moskee is heel groot, maar pas opgebouwd in de 17e eeuw. Haar naam heeft de moskee te danken aan de vele blauwe tegeltjes aan de muur. De symmetrische architectuur van de moskee is indrukwekkend vanwege de talloze koepels. Na de bouw van de moskee deed Mekka moeilijk, aangezien Mekka de meest minaretten diende te hebben. Dit spelletje 'wie heeft de grootste' is de Istanbul opgelost door Mekka een extra minaret te schenken. Na verloop van tijd worden we de moskee uitgeveegd en via de binnenplaats lopen we richting de Grand Bazaar.
Enigszins uit de richting stuiten we op Hotel Daphne, alwaar we het dakterras met fantastisch uitzicht op Marmariszee bewonderen. Hier wordt pas duidelijk dat de wachttijden om via de Bosporus naar de Zwarte Zee te kunnen varen behoorlijk lang zijn: een armada van vrachtschepen ligt voor anker aan de kust. Later leren we dat de stad Istanbul en Turkije grof geld vangen voor deze vaarroute. Toch handig, zo'n strategische ligging.
Aangekomen in de Grand Bazaar banen we ons een weg door de talloze winkeltjes met immense passantenstromen richting een binnenplaatsje om te lunchen (inmiddels 14.00 uur). Het lijkt of de tijd heeft stilgestaan: niemand spreekt Engels en als we proberen uitleggen dat we een spelbord backgammon willen (een normale traditie) kunnen we nog net voorkomen dat er een schaal met grote vissen wordt opgediend. Yves wordt met de woorden 'Burro Burro' uitgenodigd om met oude Turkse mannetjes een kaartspel mee te doen. Een gelukkige hand, twee tosti's en een appelthee verder, maken we ons uit de voeten en begint de strooptocht. Gepokt en gemazeld jongleren we de shirts, schoenen, spiegeltjes en kraaltjes voor een prikkie uit de handen van de verkopers. Na aangesmeerde fake aqua di gio voor 3 euro en de aankoop van zilveren ringetjes bij een uit Hilversum gevluchte Turk, begeven we ons bezweet naar het hotel.
Moe maar voldaan maken we ons mooi voor een avond Istanbul. We genieten met volle teugen van onze wijn en kaasplank bij zonsondergang in het panoramarestaurant bij het hotel (aanrader: 360 graden view, incl blue mosque en Aya Sofia). Daarna lopen we aanvankelijk - later de taxi in, want de Turkse bestrating blijkt ondoenlijk voor de hoge hakken van Martine - naar het toeristische Kumkapi voor dinner. We vechten ons door een horde proppers die de meest fantastische vissen aanprijzen, maar de feestverlichting en de vele Turkse dwijlbandjes verraden dat we in een touristtrap zitten. Met gezonde tegenzin laten we ons begeleiden naar de tafel en bestellen weer een Turkse fles wijn (weer niet te zuipen, maar we bijten door). Zonder de menukaart te hebben gekregen, worden ons allerlei hapjes aangeboden, waarvan wij bij voorbaat al weten dat het ons niet gaat bevallen. We eindigen met twee visjes. Later vernamen wij dat Kumkapi bekend staat als een wijk, waar de vis wordt gebakken en ingevroren om de vis na enkele dagen na oppiepen te kunnen voorschotelen aan nietsvermoedende toeristen. We eten nauwelijks en drinken des te meer. Lallend verlaten we deze verschrikkelijke wijk om een kijkje te nemen bij de boulevards van Marmaris. Ietwat onguur aandoende figuren begeleiden onze romantische tocht langs het water. Als we in innige omhelzing belanden, weet een jongetje niet hoe snel hij zijn rozen aan ons moet verkopen. Een ander jongetje loopt al op de muziek vooruit: hij komt met tissues aanzetten. We besluiten onze romantische avond in bed voort te zetten, maar dan komt in ons op dat een taxi niet snel voorhanden zal zijn in dit bijna verlaten park aan de snelweg. Slechts 2 seconden na dit besefmoment stopt wonder boven wonder een taxi met piepende remmen voor ons en brengt ons veilig naar het hotel. Een ijskoude douche brengt ons samen bij zinnen...
5 augustus 2010: Istanbul
Een zoemertje maakt ons wakker. Een zoemertje met een vervelend hamertje. Waarom? O ja, die turkse wijn. Niet goed. Even bijkomen. We grinniken om onze turkse tourist trap avond.
We slenteren naar beneden, de ontbijtzaal in. Ondertussen klikken we met een soepele handbeweging de TL verlichting uit. Uit de zaal klinkt een dankbaar geprevel. 'Romantic!'. De wereld ziet er zo heel anders uit.
Met gevulde maagjes gaan we op pad. We gaan met de ferry van het oude Europese deel naar het Aziatische deel vandaag, en vandaar weer verder naar het nieuwe Europese deel van de stad. We willen met de tram, om zo optimaal gebruik te kunnen maken van de public transportation. Om met de tram te kunnen moet je een muntje halen (token), en een muntje haal je uit de automaat. De automaat staat niet bij de halte. Bij de automaat moet je lira's invoeren. Cash only, een principe dat wij - gezien onze ervaring van de afgelopen 3 weken - hadden kunnen weten. Cash hebben we, alleen de coupures zijn te groot. Zucht. We capituleren en ploffen in de taxi. Naar de pont richting Uskabar (wijk in Azie) alstublieft. De taxi rijdt 100 meter en stopt. Lopen is sneller, zegt de chauffeur. Ach, why not. De benenwagen laat ons nooit in de steek. Na een wandeling langs ongeveer 50 perzische tapijtwinkels (nuttig) arriveren we bij de kruising van de Marmaris-zee en de Bosporus. Toch al weer drie kwartier onderweg, erg efficiënt was deze verplaatsingsactie niet te noemen. Een goedmakertje; de trossen worden losgegooid als we nog net aan boord kunnen springen. We varen! We kunnen de regen grijpen, de golfslag op de Bosporus is immens, de turken hangen brakend over de railing. Wij wereldreizigers zien hooguit wat groen rond de neus als we voet aan wal zetten. Om als een haas op de volgende pont te springen; hij vertrekt zo en de volgende pas over 3 uur; op weg naar Besiktas (de voetbalclub). De turken hangen nu echt als uitgeknepen sorbo vaatdoekjes over de railing. Geen pretje als dit je dagelijkse woon werkverkeer erlebnis is. We hupsen het vaste land op, en happen naar adem. Het is heet, heel heet. We doen een poging om te lopen naar het restaurant dat Yves begin juni al heeft gereserveerd voor ons (de planner!) maar deze hitte is niet gezond meer. De koele taxi brengt ons tot voor de deur. Een prachtplekje, zo vlak onder de brug naar het Aziatische deel, naast de oude marmeren moskee van de stad. We drinken een icecoffee en mijmeren wat af. Yves belt met het thuisfront om vandaag - 5 augustus - samen stil te staan bij Edgar. Dan - als bij toverslag - begint het gebed. Natuurlijk, het is 13.18 uur. Omdat we op nog geen 10 meter van de moskee zitten klinkt het geschal oorverdovend. We doen naar hartelust mee. Gek genoeg zijn wij de enigen. Zelfs de meest zwaar gesluierde moslima's kijken niet op of om en gaan door met shoppen. Het valt op dat mannen en vrouwen hier nauwelijks samen optrekken. Er zijn activiteiten voor mannen (thee drinken, backgammon spelen, verveeld voor je uitstaren, spullen luidkeels verkopen) en activiteiten voor vrouwen (koffie drinken, voor de kinderen zorgen, winkelen, fluisteren). We hobbelen naar nachtclub Anjelique om te kijken of we hier vanavond terecht kunnen. De dame achter de balie maakt zich zorgen; op deze afgetrapte pumaatjes komen we er niet in. De club ziet er bij daglicht al fantastisch uit, benieuwd naar vanavond. In het naastgelegen House Cafe bevestigt Yves (Jeefez) de reservering voor vanavond; aan het water graag!
Geen bezoek aan Turkije zonder een potje backgammon. Aan het haventje klappen we het spel open onder het genot van een glaasje appelthee. Het eerste spelletje is nog even wennen voor Martine, maar dan is ze los en fanatiek worden de dobbelstenen over de tafel gesmeten. Het lijkt een kwestie van geluk maar niets is minder waar. We proberen allebei te winnen, maar bovenal elkaar van het bord te spelen. Tandenknarsend lachen we als een boer met kiespijn en roepen om het hardst dat het maar een spelletje is. Tijd om te gaan. De turkse mannen kijken ons hoofdschuddend na. Welke man gaat dan ook een spel met z'n vrouw spelen?
We nemen de taxi naar onze oude wijk om in de Bazaar nog wat verder te spelen. Het onderhandelingsspel. We worden er goed in en hebben er lol in. Met Bangkok nog in het achterhoofd is de Bazaar kinderspel voor ons. We krabben ons na 2 uur wat vertwijfeld achter de oren. Als we zo goed zijn in het spel, waarom lopen we dan met tassen vol spullen die we niet nodig hebben terug naar het hotel?
Na een korte opfrisbeurt stappen we in de taxi in een dresscode die hopelijk aan de wensen van club Anjelique voldoet. Maar eerst naar het Swiss hotel, alwaar een prachtig dakterras met dito bar een waanzinnig uitzicht biedt op de stad. We kunnen het voetbalveld van het naastgelegen stadion zien. De tribunes lopen vol; over anderhalf uur begint de wedstrijd. Het scanderen van leuzen is begonnen. We zitten hier prachtig maar hebben helaas maar kort de tijd; om 20.00 uur moeten we bij het House Cafe zijn.
Een complete traffic jam als gevolg van de op hande zijnde voetbalwedstrijd weerhoudt ons ervan om op tijd te komen. De taxi kent de straatjes goed en manouvreert zijn voiture handig door de smalle stijle straatjes van dit deel van Istanbul. Het tafeltje aan de Bosporus staat er nog, speciaal voor ons. Wat een bijzondere plek, zo onder de brug, naast de oude - nu prachtig verlichte - moskee, aan het water. Dit is allesbehalve een tourist trap. Chapeau Yves voor het reserveren van deze plek! Het eten is heerlijk, wat uitzonderlijk genoemd mag worden in Istanbul (volgens ons). Bij de naastgelegen club Anjelique wordt het drukker, de gasten worden per boot afgezet. De golfslag op de Bosporus is af en toe hevig door de enorme olietankers die hier door de zeestraat varen, nagenoeg onzichtbaar in het donker.
Na dit romantische samenzijn begeven wij ons naar de buren. Dresscode approved! Op het hoger gelegen terras zitten nog veel mensen te eten en we raken aan de praat met een Turk afkomstig uit Izmit, ongeveer 100 kilometer ten oosten van Istanbul. Vrijwel direct begint hij te praten over de grootste ramp die Istanbul te wachten staat, en waar alle turken hier in de omgeving voor vrezen; De aardbeving. De Euraziatische plaat waar Istanbul op ligt gaan binnenkort verschuiven en de verwachting is dat er tienduizenden doden zullen vallen. In Izmit zijn op 17 augustus 1999 reeds meer dan 20.000 doden te betreuren geweest.
We sluiten de avond af met een wilde dans op de dansvloer. Wat draait de DJ heerlijk. Istanbul is hip, maar wel voor de rijken. 2 drankjes kosten 60 Lira, 30 Euro dus.
Vlakbij het hotel zwerven we nog wat door de straten. Yves doet hier zijn beste koop ooit. 6 Lira voor 10 liter water, prima zo rond een uur of 3 's-nachts. De kameel is verzadigd en er volgt een kort nachtje...
We ontwaken uit coma om 8.30 uur local time in het boutique hotel White House Hotel (aanrader vanwege de centrale ligging). Na een uitgebreid kattenwasje dalen we af naar de kerkers van het hotel voor een ontbijtbuffet by TL-light. We kicken al snel af van het goddelijke Lebuabuffet in Bangkok, gooien de TL-verlichting uit en maken ons om 10.30 uur op voor een dag cultuur.
Eerst maar eens een goede cappuchino op een terras: het valt ons op dat de koffiebonen in Turkije duurder zijn, want voor minder dan 4 euro is er geen bakkie te vinden. (Zo ook bij de wijn blijkt later: minder dan 25 euro voor een fles is een zeldzaamheid: de eigen wijnen worden inefficient gemaakt en zijn van magere kwaliteit en de buitenlandse wijnen worden als delicatesse beschouwd.) We acclimatiseren en trekken ons plan.
Allereerst de oude Aya Sofia: in de 6e eeuw werd hier voor het eerst een kerk gebouwd en twee eeuwen daarna werd de kerk steeds herbouwd. Uiteindelijk wordt deze katholieke kerk omgevormd tot een moskee in de vijftiende eeuw en vanaf 1953 doet deze bijzondere plek dienst als museum. Het gebouw is prachtig met zijn grote koepel an 30 meter doorsnee in het midden en de architectuur is vanwege tegengestelde krachten bijzonder te noemen. Bijzonder is ook de manier waarop het gebouw toegang verschaft naar een hogere etage: geen smalle trap, maar een stijle weg. Het immense voorkomen van dit gebouw en de mix van katholieke mozaïken en Islamitische tekens dwingen respect af. We beseffen ons dat in deze kerk, waar ook de platen van de drie continenten samenkomen (en in de nabije toekomst ongetwijfeld voor een horroraardbeving zal zorgen), het katholieke geloof en de islam zijn samengesmolten. Een moment om stil te staan bij het thema van de reis.
Het is inmiddels behoorlijk heet geworden en we pingelen voor een euro twee flessen koud water uit de handen van een verkoper. Later zijn we meer streetwise en betalen we nog maar de helft. We krijgen signalen dat de Blue Mosque ieder moment gaat sluiten voor het middaggebed. Via een binnenplaats met hetzelfde formaat als de moskee sluipen wij via de achteringang als laatste binnen, maar niet voordat de schoenen zijn uitgetrokken en Martine zich in een blauwe burka hult. Ook deze moskee is heel groot, maar pas opgebouwd in de 17e eeuw. Haar naam heeft de moskee te danken aan de vele blauwe tegeltjes aan de muur. De symmetrische architectuur van de moskee is indrukwekkend vanwege de talloze koepels. Na de bouw van de moskee deed Mekka moeilijk, aangezien Mekka de meest minaretten diende te hebben. Dit spelletje 'wie heeft de grootste' is de Istanbul opgelost door Mekka een extra minaret te schenken. Na verloop van tijd worden we de moskee uitgeveegd en via de binnenplaats lopen we richting de Grand Bazaar.
Enigszins uit de richting stuiten we op Hotel Daphne, alwaar we het dakterras met fantastisch uitzicht op Marmariszee bewonderen. Hier wordt pas duidelijk dat de wachttijden om via de Bosporus naar de Zwarte Zee te kunnen varen behoorlijk lang zijn: een armada van vrachtschepen ligt voor anker aan de kust. Later leren we dat de stad Istanbul en Turkije grof geld vangen voor deze vaarroute. Toch handig, zo'n strategische ligging.
Aangekomen in de Grand Bazaar banen we ons een weg door de talloze winkeltjes met immense passantenstromen richting een binnenplaatsje om te lunchen (inmiddels 14.00 uur). Het lijkt of de tijd heeft stilgestaan: niemand spreekt Engels en als we proberen uitleggen dat we een spelbord backgammon willen (een normale traditie) kunnen we nog net voorkomen dat er een schaal met grote vissen wordt opgediend. Yves wordt met de woorden 'Burro Burro' uitgenodigd om met oude Turkse mannetjes een kaartspel mee te doen. Een gelukkige hand, twee tosti's en een appelthee verder, maken we ons uit de voeten en begint de strooptocht. Gepokt en gemazeld jongleren we de shirts, schoenen, spiegeltjes en kraaltjes voor een prikkie uit de handen van de verkopers. Na aangesmeerde fake aqua di gio voor 3 euro en de aankoop van zilveren ringetjes bij een uit Hilversum gevluchte Turk, begeven we ons bezweet naar het hotel.
Moe maar voldaan maken we ons mooi voor een avond Istanbul. We genieten met volle teugen van onze wijn en kaasplank bij zonsondergang in het panoramarestaurant bij het hotel (aanrader: 360 graden view, incl blue mosque en Aya Sofia). Daarna lopen we aanvankelijk - later de taxi in, want de Turkse bestrating blijkt ondoenlijk voor de hoge hakken van Martine - naar het toeristische Kumkapi voor dinner. We vechten ons door een horde proppers die de meest fantastische vissen aanprijzen, maar de feestverlichting en de vele Turkse dwijlbandjes verraden dat we in een touristtrap zitten. Met gezonde tegenzin laten we ons begeleiden naar de tafel en bestellen weer een Turkse fles wijn (weer niet te zuipen, maar we bijten door). Zonder de menukaart te hebben gekregen, worden ons allerlei hapjes aangeboden, waarvan wij bij voorbaat al weten dat het ons niet gaat bevallen. We eindigen met twee visjes. Later vernamen wij dat Kumkapi bekend staat als een wijk, waar de vis wordt gebakken en ingevroren om de vis na enkele dagen na oppiepen te kunnen voorschotelen aan nietsvermoedende toeristen. We eten nauwelijks en drinken des te meer. Lallend verlaten we deze verschrikkelijke wijk om een kijkje te nemen bij de boulevards van Marmaris. Ietwat onguur aandoende figuren begeleiden onze romantische tocht langs het water. Als we in innige omhelzing belanden, weet een jongetje niet hoe snel hij zijn rozen aan ons moet verkopen. Een ander jongetje loopt al op de muziek vooruit: hij komt met tissues aanzetten. We besluiten onze romantische avond in bed voort te zetten, maar dan komt in ons op dat een taxi niet snel voorhanden zal zijn in dit bijna verlaten park aan de snelweg. Slechts 2 seconden na dit besefmoment stopt wonder boven wonder een taxi met piepende remmen voor ons en brengt ons veilig naar het hotel. Een ijskoude douche brengt ons samen bij zinnen...
5 augustus 2010: Istanbul
Een zoemertje maakt ons wakker. Een zoemertje met een vervelend hamertje. Waarom? O ja, die turkse wijn. Niet goed. Even bijkomen. We grinniken om onze turkse tourist trap avond.
We slenteren naar beneden, de ontbijtzaal in. Ondertussen klikken we met een soepele handbeweging de TL verlichting uit. Uit de zaal klinkt een dankbaar geprevel. 'Romantic!'. De wereld ziet er zo heel anders uit.
Met gevulde maagjes gaan we op pad. We gaan met de ferry van het oude Europese deel naar het Aziatische deel vandaag, en vandaar weer verder naar het nieuwe Europese deel van de stad. We willen met de tram, om zo optimaal gebruik te kunnen maken van de public transportation. Om met de tram te kunnen moet je een muntje halen (token), en een muntje haal je uit de automaat. De automaat staat niet bij de halte. Bij de automaat moet je lira's invoeren. Cash only, een principe dat wij - gezien onze ervaring van de afgelopen 3 weken - hadden kunnen weten. Cash hebben we, alleen de coupures zijn te groot. Zucht. We capituleren en ploffen in de taxi. Naar de pont richting Uskabar (wijk in Azie) alstublieft. De taxi rijdt 100 meter en stopt. Lopen is sneller, zegt de chauffeur. Ach, why not. De benenwagen laat ons nooit in de steek. Na een wandeling langs ongeveer 50 perzische tapijtwinkels (nuttig) arriveren we bij de kruising van de Marmaris-zee en de Bosporus. Toch al weer drie kwartier onderweg, erg efficiënt was deze verplaatsingsactie niet te noemen. Een goedmakertje; de trossen worden losgegooid als we nog net aan boord kunnen springen. We varen! We kunnen de regen grijpen, de golfslag op de Bosporus is immens, de turken hangen brakend over de railing. Wij wereldreizigers zien hooguit wat groen rond de neus als we voet aan wal zetten. Om als een haas op de volgende pont te springen; hij vertrekt zo en de volgende pas over 3 uur; op weg naar Besiktas (de voetbalclub). De turken hangen nu echt als uitgeknepen sorbo vaatdoekjes over de railing. Geen pretje als dit je dagelijkse woon werkverkeer erlebnis is. We hupsen het vaste land op, en happen naar adem. Het is heet, heel heet. We doen een poging om te lopen naar het restaurant dat Yves begin juni al heeft gereserveerd voor ons (de planner!) maar deze hitte is niet gezond meer. De koele taxi brengt ons tot voor de deur. Een prachtplekje, zo vlak onder de brug naar het Aziatische deel, naast de oude marmeren moskee van de stad. We drinken een icecoffee en mijmeren wat af. Yves belt met het thuisfront om vandaag - 5 augustus - samen stil te staan bij Edgar. Dan - als bij toverslag - begint het gebed. Natuurlijk, het is 13.18 uur. Omdat we op nog geen 10 meter van de moskee zitten klinkt het geschal oorverdovend. We doen naar hartelust mee. Gek genoeg zijn wij de enigen. Zelfs de meest zwaar gesluierde moslima's kijken niet op of om en gaan door met shoppen. Het valt op dat mannen en vrouwen hier nauwelijks samen optrekken. Er zijn activiteiten voor mannen (thee drinken, backgammon spelen, verveeld voor je uitstaren, spullen luidkeels verkopen) en activiteiten voor vrouwen (koffie drinken, voor de kinderen zorgen, winkelen, fluisteren). We hobbelen naar nachtclub Anjelique om te kijken of we hier vanavond terecht kunnen. De dame achter de balie maakt zich zorgen; op deze afgetrapte pumaatjes komen we er niet in. De club ziet er bij daglicht al fantastisch uit, benieuwd naar vanavond. In het naastgelegen House Cafe bevestigt Yves (Jeefez) de reservering voor vanavond; aan het water graag!
Geen bezoek aan Turkije zonder een potje backgammon. Aan het haventje klappen we het spel open onder het genot van een glaasje appelthee. Het eerste spelletje is nog even wennen voor Martine, maar dan is ze los en fanatiek worden de dobbelstenen over de tafel gesmeten. Het lijkt een kwestie van geluk maar niets is minder waar. We proberen allebei te winnen, maar bovenal elkaar van het bord te spelen. Tandenknarsend lachen we als een boer met kiespijn en roepen om het hardst dat het maar een spelletje is. Tijd om te gaan. De turkse mannen kijken ons hoofdschuddend na. Welke man gaat dan ook een spel met z'n vrouw spelen?
We nemen de taxi naar onze oude wijk om in de Bazaar nog wat verder te spelen. Het onderhandelingsspel. We worden er goed in en hebben er lol in. Met Bangkok nog in het achterhoofd is de Bazaar kinderspel voor ons. We krabben ons na 2 uur wat vertwijfeld achter de oren. Als we zo goed zijn in het spel, waarom lopen we dan met tassen vol spullen die we niet nodig hebben terug naar het hotel?
Na een korte opfrisbeurt stappen we in de taxi in een dresscode die hopelijk aan de wensen van club Anjelique voldoet. Maar eerst naar het Swiss hotel, alwaar een prachtig dakterras met dito bar een waanzinnig uitzicht biedt op de stad. We kunnen het voetbalveld van het naastgelegen stadion zien. De tribunes lopen vol; over anderhalf uur begint de wedstrijd. Het scanderen van leuzen is begonnen. We zitten hier prachtig maar hebben helaas maar kort de tijd; om 20.00 uur moeten we bij het House Cafe zijn.
Een complete traffic jam als gevolg van de op hande zijnde voetbalwedstrijd weerhoudt ons ervan om op tijd te komen. De taxi kent de straatjes goed en manouvreert zijn voiture handig door de smalle stijle straatjes van dit deel van Istanbul. Het tafeltje aan de Bosporus staat er nog, speciaal voor ons. Wat een bijzondere plek, zo onder de brug, naast de oude - nu prachtig verlichte - moskee, aan het water. Dit is allesbehalve een tourist trap. Chapeau Yves voor het reserveren van deze plek! Het eten is heerlijk, wat uitzonderlijk genoemd mag worden in Istanbul (volgens ons). Bij de naastgelegen club Anjelique wordt het drukker, de gasten worden per boot afgezet. De golfslag op de Bosporus is af en toe hevig door de enorme olietankers die hier door de zeestraat varen, nagenoeg onzichtbaar in het donker.
Na dit romantische samenzijn begeven wij ons naar de buren. Dresscode approved! Op het hoger gelegen terras zitten nog veel mensen te eten en we raken aan de praat met een Turk afkomstig uit Izmit, ongeveer 100 kilometer ten oosten van Istanbul. Vrijwel direct begint hij te praten over de grootste ramp die Istanbul te wachten staat, en waar alle turken hier in de omgeving voor vrezen; De aardbeving. De Euraziatische plaat waar Istanbul op ligt gaan binnenkort verschuiven en de verwachting is dat er tienduizenden doden zullen vallen. In Izmit zijn op 17 augustus 1999 reeds meer dan 20.000 doden te betreuren geweest.
We sluiten de avond af met een wilde dans op de dansvloer. Wat draait de DJ heerlijk. Istanbul is hip, maar wel voor de rijken. 2 drankjes kosten 60 Lira, 30 Euro dus.
Vlakbij het hotel zwerven we nog wat door de straten. Yves doet hier zijn beste koop ooit. 6 Lira voor 10 liter water, prima zo rond een uur of 3 's-nachts. De kameel is verzadigd en er volgt een kort nachtje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten