Istanbul - Budapest 6 augustus 2010

Palazzo Ziggy, 6 augustus 2010, Budapest

Topkapi, 6 augustus 2010, Istanbul

Topkapi, 6 augustus 2010, Istanbul

6 augustus 2010: Istanbul - Budapest

Kapot worden we om 9.00 uur wakker: opeenvolgende korte nachten, met drank, het voortdurende gevecht met de klok vanwege de tijdsverschillen en honderd procent in de actiemodus overdag beginnen hun tol te eisen. Never give up, vooral niet als er een ontbijtbuffet staat te wachten. Vlak voor de bel van 10.00 uur springen we als een stel standup comedians de oververlichte ontbijtzaal binnen. We verzamelen volgens gebruikelijk patroon de gewenste lekkernijen en bellen om 10.00 uur met de kids. Onze laatste ochtend Istanbul bestaat uit de bezichtiging van Topkapi, het paleis van de sultan waarbinnen 800 gewillige vrouwen (harem) 24/7 gedurende 400 jaar (tot halverwege 19e eeuw) tot zijn beschikking stonden. Al wandelend door het prachtig aangelegde park bij Topkapi mompelen wij dat een godsdienst met een dergelijke hoeveelheid vrouwen ter beschikking voor sommigen een zege zal zijn, maar dat ware liefde volgens ons alleen is voorbestemd bij een monogame relatie.

Vergezeld met entrance ticket en wikipedia ter vermijding van opdringerige gidsen banen we ons een weg door het met hoofddoeken en burka's bezaaide Topkapi. Het lijkt wel alsof iedereen in Turkije op deze dag vrij heeft... In Topkapi, bestaande uit een paleis met vier grote binnenplaatsen en met tegeltjes versierde gebedsruimten, badplaatsen en tuinhuizen, is het zwaard van de sultan de grootste trekpleister. Ons zegt het niet veel, al die met edelstenen en parelmoer ingelegde attributen, maar de Oosterse toeristen zijn er verguld van.

Rond het middaguur is de hitte zelfs in de schaduw ondraaglijk geworden en we besluiten koelte te zoeken in de Grand Bazaar. We moeten voor Bernard Linthorst nog een backgammonspel aftroggelen na een eerder gefaalde poging gisteren. Op weg naar de Bazaar breekt voor de zoveelste keer het gebrul van de Imams uit alle moskeeën. Staat ons klokje nog op de tijd van Amman? We zijn in verwarring, omdat het middaggebed ruim een uur eerder begint dan 13.38 uur op de vorige dag. Wat is dat toch? Het zal de hitte wel zijn, dezelfde hitte die ons doet besluiten in een geaircode taxi naar de Bazaar te gaan. 10 seconden later stappen we de taxi weer uit, omdat de Bazaar op vrijdag is gesloten. Nu wordt ons alles duidelijk - de vele Oosterse toeristen, het vroegtijdige gebed - want vrijdag is voor moslims zoals zaterdag voor joden en zondag voor christenen.

We besluiten af te koelen in ons nabijgelegen hotel en na een uniek ritueel afscheid van Istanbul laten we om 14.00 uur een taxi voorrijden om ons naar het airport te begeleiden op weg naar Budapest. We struinen het airport af naar een goede backgammonset, maar tevergeefs. Burger King helpt ons de tijd door en om 16.10 uur zetelen we ons op de emergency exit van Malev. We hebben het idee dat we Istanbul kennen en zullen hier zeker weer terugkeren.

Een soepel vluchtje brengt ons met een uur tijdsverschil naar Budapest. Het voelt alsof we thuis zijn: een aparte rij voor EU citizens. En natuurlijk druilerig weer, hetgeen toch enigszins onwennig aandoet in korte broek en poloshirt. Yves herinnert Martine aan een eerdere belofte van haar dat zij het programma in Budapest voor haar rekening zou nemen, omdat zij de stad op haar duimpje kent: 18 jaar geleden heeft Martine ongelukkigerwijs zonder geld een nacht in Budapest moeten doorbrengen (bus van dansschool was zonder haar vertrokken). Martine vertrekt geen spier en met pokerface maakt ze duidelijk dat alles in kannen en kruiken is. Al snel blijkt het eens met trabanten overspoelde Budapest in 18 jaar behoorlijk onherkenbaar te zijn verwesterd en we besluiten de stad toch maar gezamenlijk op de bonnefooi aan te pakken: de ultieme test voor een doorgewinterde worldtraveler...

Als een geoliede machine soepelen we ons al pinnend bij de bagageband en taxi regelend in noodtime naar Hotel Palazzo Ziggy, alwaar wij om 18.00 uur inklokken. Ook daar de automatische piloot: we besluiten fietsen voor de volgende ochtend te laten reserveren, we laten in het onovertroffen restaurant Rezkakas een tafel reserveren om 20.30 uur, we ontvangen complimentary drinks omdat onze jacuzzikamer nog niet gereed is (en een voorlopige suite om ons op te frissen) en om 19.00 uur zijn wij gereed voor een complimentary Hongaarse wijnproeverij.

De meer dan twintig wijnregios in Hongarije hebben sterk te lijden gehad onder het communistische regime. Sinds twintig jaar komen de Hongaarse wijnen op meer westers niveau. De Oostenrijkse Zweigelt druif overheerst in combinatie met Cabernet Sauvignon en Merlot, maar de Hongaarse Kekfrancos druif is de troef van de Hongaarse wijnmarkt. Het doet ons denken aan de zachtheid en souplesse van de Amarone wijn, maar het prijsverschil is groot. Voor een goede Kekfrancos zit je nog onder de magische grens van een tientje per fles. De Hongaarse wijnkundige helpt ons goed op weg en geeft ons veel aandacht. Duidelijk een ambitieus type (half jaar studeren in Hamburg en de Loirestreek) die de passiviteit van het communistisch regime snel doet vervagen. We constateren een groot verschil in houding tussen de oudere en jongere generaties.

Al enigszins tipsy van de wijnproeverij (uitspugen is taboe!) en van de vermoeidheid, stappen we in de taxi naar Rezkakas (aanrader!!!). Een eerste glimp van Budapest by night en dan horen we de Hongaarse livemuziek uit het restaurant komen. Meteen overvalt ons de herinnering aan Schindler's List, hetgeen het begin is van een diepzinnige avond met als hoofdthema 'de impact van gescheiden ouders voor een kind'. Intussen wordt ons zeer servicegericht allerlei heerlijkheden uit de Hongaarse keuken voorgeschoteld. De beelden van de maatschappij op de indrukwekkende postzegels met de opdruk 'Magyar Posta' zijn ongetwijfeld verwisseld door beelden van een westerse samenleving. Alleen het lagere prijsniveau en de onverstaanbare Slavische taal verraden nog dat wij niet in Noord-Europa zijn. We zijn te moe om dessert en koffie af te wachten en na een snelle taxirit moet ook de jacuzzi op morgen wachten. Nog even is het onrustig in de honeymoonsuite, maar om 11.30 uur wordt toch echt het signaal 'Hütteruhe' gegeven.