Balkonsessie in Lebua State Tower, 29 juli 2010, Bangkok
Tokyo Station by Samsonite, 29 juli 2010, Tokyo
Architectuur in Ginza, 29 juli 2010, Tokyo
Architectuur in Ginza, 29 juli 2010, Tokyo
Fishmarket by bike, 29 juli 2010, Tokyo
Fishmarket, 29 juli 2010, Tokyo
Ginza vanaf WTC, 29 juli 2010, Tokyo
Tokyo Harbour vanaf WTC, 29 juli 2010, Tokyo
Tokyo Tower vanaf WTC, 29 juli 2010, Tokyo
Ozoji Tempel, 29 juli 2010, Tokyo
29 juli 2010: Tokyo - Bangkok
Om 7.00 uur ontwaken we uit onze coma. We hebben een halve dag om Tokyo te verkennen, dus werk aan de winkel. Na een zweverig gesprek met Mike van Shakanet, Hawaii, om onze 'honeymoonfotos' terug te krijgen (de op Maui verloren memostick), spoeden wij ons om 8.45 uur te voet - als ware Nederlanders in het buitenland - naar de enige fietsverhuur van Ginza. Het is al warm en drukkend: 28 graden. Helaas is de fietsverhuur pas om 10 uur geopend, dus eerst maar ontbijten bij een Japanse ontbijtketen (soort Starbucks, waar Martine later op de dag in Tokyo Stations nog gered zou worden). Wij arriveren blijkbaar vlak voor de forensentrein, want als we eenmaal zitten, komt de ene na de andere Jap gehaast binnen. We plannen de route door Tokyo en komen om 10 uur aan bij de fietsverhuur. Hier worden we geconfronteerd met de grootste bug in de Japanse economie: gericht op kopieren, uitvoeren van regels en geen ruimte voor creativiteit: zonder paspoorten geen fietsverhuur, ook niet als we aanbieden te bellen naar ons hotel voor verificatie. Dus lopen we terug naar het hotel om de paspoorten te halen. Eenmaal terug vullen we vele formulieren in en bij het overhandigen van de sleutel blijkt slechts cash te voldoen, ook voor de 6000 yen aan deposit. We komen cash aan 5970 yen,(no creditcard), maar hoeveel managers we ook aanrukken, de 30 yen (ca. 25 cent) moet worden aangevuld. Met stoom in de oren laten we ons door diverse Japanners in gebarentaal naar een ATM sturen, alwaar een rij van tenminste 25 wachtenden opdoemt. Hiroshima en Nagasaki net niet in de herhaling, en yes, om 11 uur rijden we weg op een kinderfiets met mandje voorop en slag in het wiel, het eerste succes van de dag. Het succes is van korte duur: na vijf minuten komt het met bakken uit de hemel en bereiken we net op tijd de Royal Garden om niet tot de bilnaad doorweekt te raken. Schuilend onder een boom van het formaat Bonzai krijgen we in ons beste Japans uitleg over de weg naar Tokyo Tower.
We fietsen ons droog, stoep op stoep af, blijkbaar mag je op straat niet rijden. Uiteraard de linkerstoep, want ordnung muss sein... Tokyo Tower blijkt veel weg te hebben van de Eiffeltoren en dat vinden de Japanners ook: allerlei creperies en croissanteries worden afgewisseld door gamingzalen. Ja hoor, weer - de niet in ons bezit zijnde - cash only na keurig in de rij de beurt te hebben afgewacht. Nu is de maat vol, zak erin met die toren: we gaan gratis tot de vierde verdieping, we maken de intro van A team onderaan de toren mee en gaan op zoek naar een andere toren.
Eerst bezichtigen wij de Boedhistische Ozoji tempel onderaan de Tokyo Tower. Een tempel met wierook, lampionnen en rijenvol sculpturen, die zich het beste laten omschrijven als verklede kinderboeddha's. De twee grootste godsdiensten in Japan zijn Shinto en Boeddhisme. Shinto voorziet in de natuurgoden (denk aan de bonzaibomen en de verering van de Fujivulkaan), boeddhisme in de rustmomenten van de dag (bijv. de theeceremonie). Los daarvan kent de Japanse cultuur vele mythen. Volgens een Japanse mythe zijn de eilanden van Japan een schepping van de goden Izanagi en Izanami. Zij ontmoetten elkaar ter hoogte van Siberie, Korea en China. Wat ons aanspreekt is dat uit hun onstuimige liefdesspel Japan werd geboren. Alles wat deze goden in voorraad hebben aan stormen, tyfoons en aardbevingen richten ze vooral op deze "goddelijke archipel".
Op naar het World Trade Center: eindelijk (weer) pinnen en voor een klein prijsje naar de 45ste verdieping (vgl. Maastoren Deloitte) voor een magnifiek uitzicht over de stad. Vanwege de meer centrale ligging (t.o.v. Tokyo Tower) is dit een aanrader om de structuur van de stad goed te leren kennen. We zien Ginza, de gardens, de Royal Gardens, de eerder per fiets afgelegde route en we komen vooral tot de ontdekking dat Tokyo een havengebied is met veel hoogbouw aan het water.
Dat komt goed uit, want we hebben inmiddels wel zin in een visje: op naar de bekende Fish Market. In het oorspronkelijke plan zouden we nog de Isanaky Garden bezoeken, maar na (wederom) schuilen onder een aantal bonzaibomen slaan we de garden over. Sterker nog, door de stromende regen en de rondvliegende paraplus besluiten we head first door de natuurlijke douche naar het hotel te fietsen, maar gelukkig wordt het droog als we de Fishmarket passeren. De market zelf is ten einde, maar dan begint het feest pas: de locals begeven zich voor de lunch naar de kleine steegjes, bepakt met zojuist bevoorrade sushitenten. Keurig op een rijtje wordt het bordje met sashimi en rijst met stokjes en de kruidenthee genuttigd. Na even in de rij wachten en een aantal foto's van het bord NO PHOTOGRAPHY verder, worden we via een erehaag aan Japanners binnengelaten. We weten met handen en voeten prachtige vis en ondefinieerbare drankjes te bestellen en lopen luidkeels 'arrigato hadi masta' roepend de tent uit. Ten opzichte van de rekening van gisteravond is de rekening gedecimeerd: we voelen ons geïntegreerd, dus tijd om de fietsen terug te brengen. Nog één keer rijden we over de (linker)stoep van de hoofdstraat van Ginza - s avonds indrukwekkender vanwege de onnoemelijke hoeveelheid aan tl-verlichting, maar ook nu mooi vanwege prachtige architectuur en state of the art ingerichte winkels - en dan brengen we onze overbejaarde fietsen terug. Lopend naar het hotel, bagage ophalen en een taxi naar Tokyo Station voor de NEX (Narita Express) naar Terminal 2. Ook de taxi kost de helft van de heenweg, dus de Japanse les van een halve dag betaalt zich nu al terug. Terwijl Martine even langs de Japanse Starbucks rent, bestelt Yves bij het Service Center (aanrader) in Tokyo Station de treinkaartjes en haalt hij watertjes met de laatste yennen. Tijd voor een volgende munteenheid.
Een half uur eerder dan oorspronkelijk gepland komen wij aan op Narita airport. Wij besteden de tijd aan inchecken (grote rijen) en aan internet onder het genot van een Japanse capucchino. JL 707 bevalt ons perfect: wederom in een soort businessclass verdoen wij de 5 uur durende vlucht aan eten, spelletjes, video en slapen. We landen s avonds om 10.30 uur lokale tijd op Bangkok airport, pakken de vooraf uitgezochte Airport Express (bus voor first class hotels in Bangkok) en strompelen rond 12.30 uur Lebua State Tower binnen.
Lebua blijkt een prachtig paleis te zijn aan Silom Road. We worden onthaald als halfgoden. Blijkbaar heeft de truc gewerkt om op booking.com te vermelden 'I hope you make our honeymoon an unforgettable experience'. We worden begeleid naar een balzaal (onze slaapkamer met aparte zitkamer) en openen onze balkondeuren op de 24ste verdieping. Het uitzicht is adembenemend, zo ook de chocoladetaart met 'happy honeymoon'.
Het is inmiddels 1 uur en we zijn vastberaden de vroege uurtjes - ondanks het tijdverschil - te besteden in een Thaise ervaring rondom the night market. De taxichauffeur is te braaf en vertelt ons dat de nightmarkets op dit tijdstip gesloten zijn. Als hij verder vertelt, vervaagt de braafheid en wordt ons de sexbars en in het bijzonder de pingpongshows aangeraden. Wij verkiezen pingpongballen voor ons geld, stappen de taxi uit en begeven ons naar de honeymoonsuite voor ons eigen feestje. Ook de fantastische bar Sirocco heeft zijn deuren immers al gesloten. We laten mojito's aanrukken en verorberen op ons balkon de honeymooncake (en elkaar). Na een ontmoeting met de buren op het balkon gaat om 3 uur 's ochtends ook het licht op de 24ste verdieping uit.
Om 7.00 uur ontwaken we uit onze coma. We hebben een halve dag om Tokyo te verkennen, dus werk aan de winkel. Na een zweverig gesprek met Mike van Shakanet, Hawaii, om onze 'honeymoonfotos' terug te krijgen (de op Maui verloren memostick), spoeden wij ons om 8.45 uur te voet - als ware Nederlanders in het buitenland - naar de enige fietsverhuur van Ginza. Het is al warm en drukkend: 28 graden. Helaas is de fietsverhuur pas om 10 uur geopend, dus eerst maar ontbijten bij een Japanse ontbijtketen (soort Starbucks, waar Martine later op de dag in Tokyo Stations nog gered zou worden). Wij arriveren blijkbaar vlak voor de forensentrein, want als we eenmaal zitten, komt de ene na de andere Jap gehaast binnen. We plannen de route door Tokyo en komen om 10 uur aan bij de fietsverhuur. Hier worden we geconfronteerd met de grootste bug in de Japanse economie: gericht op kopieren, uitvoeren van regels en geen ruimte voor creativiteit: zonder paspoorten geen fietsverhuur, ook niet als we aanbieden te bellen naar ons hotel voor verificatie. Dus lopen we terug naar het hotel om de paspoorten te halen. Eenmaal terug vullen we vele formulieren in en bij het overhandigen van de sleutel blijkt slechts cash te voldoen, ook voor de 6000 yen aan deposit. We komen cash aan 5970 yen,(no creditcard), maar hoeveel managers we ook aanrukken, de 30 yen (ca. 25 cent) moet worden aangevuld. Met stoom in de oren laten we ons door diverse Japanners in gebarentaal naar een ATM sturen, alwaar een rij van tenminste 25 wachtenden opdoemt. Hiroshima en Nagasaki net niet in de herhaling, en yes, om 11 uur rijden we weg op een kinderfiets met mandje voorop en slag in het wiel, het eerste succes van de dag. Het succes is van korte duur: na vijf minuten komt het met bakken uit de hemel en bereiken we net op tijd de Royal Garden om niet tot de bilnaad doorweekt te raken. Schuilend onder een boom van het formaat Bonzai krijgen we in ons beste Japans uitleg over de weg naar Tokyo Tower.
We fietsen ons droog, stoep op stoep af, blijkbaar mag je op straat niet rijden. Uiteraard de linkerstoep, want ordnung muss sein... Tokyo Tower blijkt veel weg te hebben van de Eiffeltoren en dat vinden de Japanners ook: allerlei creperies en croissanteries worden afgewisseld door gamingzalen. Ja hoor, weer - de niet in ons bezit zijnde - cash only na keurig in de rij de beurt te hebben afgewacht. Nu is de maat vol, zak erin met die toren: we gaan gratis tot de vierde verdieping, we maken de intro van A team onderaan de toren mee en gaan op zoek naar een andere toren.
Eerst bezichtigen wij de Boedhistische Ozoji tempel onderaan de Tokyo Tower. Een tempel met wierook, lampionnen en rijenvol sculpturen, die zich het beste laten omschrijven als verklede kinderboeddha's. De twee grootste godsdiensten in Japan zijn Shinto en Boeddhisme. Shinto voorziet in de natuurgoden (denk aan de bonzaibomen en de verering van de Fujivulkaan), boeddhisme in de rustmomenten van de dag (bijv. de theeceremonie). Los daarvan kent de Japanse cultuur vele mythen. Volgens een Japanse mythe zijn de eilanden van Japan een schepping van de goden Izanagi en Izanami. Zij ontmoetten elkaar ter hoogte van Siberie, Korea en China. Wat ons aanspreekt is dat uit hun onstuimige liefdesspel Japan werd geboren. Alles wat deze goden in voorraad hebben aan stormen, tyfoons en aardbevingen richten ze vooral op deze "goddelijke archipel".
Op naar het World Trade Center: eindelijk (weer) pinnen en voor een klein prijsje naar de 45ste verdieping (vgl. Maastoren Deloitte) voor een magnifiek uitzicht over de stad. Vanwege de meer centrale ligging (t.o.v. Tokyo Tower) is dit een aanrader om de structuur van de stad goed te leren kennen. We zien Ginza, de gardens, de Royal Gardens, de eerder per fiets afgelegde route en we komen vooral tot de ontdekking dat Tokyo een havengebied is met veel hoogbouw aan het water.
Dat komt goed uit, want we hebben inmiddels wel zin in een visje: op naar de bekende Fish Market. In het oorspronkelijke plan zouden we nog de Isanaky Garden bezoeken, maar na (wederom) schuilen onder een aantal bonzaibomen slaan we de garden over. Sterker nog, door de stromende regen en de rondvliegende paraplus besluiten we head first door de natuurlijke douche naar het hotel te fietsen, maar gelukkig wordt het droog als we de Fishmarket passeren. De market zelf is ten einde, maar dan begint het feest pas: de locals begeven zich voor de lunch naar de kleine steegjes, bepakt met zojuist bevoorrade sushitenten. Keurig op een rijtje wordt het bordje met sashimi en rijst met stokjes en de kruidenthee genuttigd. Na even in de rij wachten en een aantal foto's van het bord NO PHOTOGRAPHY verder, worden we via een erehaag aan Japanners binnengelaten. We weten met handen en voeten prachtige vis en ondefinieerbare drankjes te bestellen en lopen luidkeels 'arrigato hadi masta' roepend de tent uit. Ten opzichte van de rekening van gisteravond is de rekening gedecimeerd: we voelen ons geïntegreerd, dus tijd om de fietsen terug te brengen. Nog één keer rijden we over de (linker)stoep van de hoofdstraat van Ginza - s avonds indrukwekkender vanwege de onnoemelijke hoeveelheid aan tl-verlichting, maar ook nu mooi vanwege prachtige architectuur en state of the art ingerichte winkels - en dan brengen we onze overbejaarde fietsen terug. Lopend naar het hotel, bagage ophalen en een taxi naar Tokyo Station voor de NEX (Narita Express) naar Terminal 2. Ook de taxi kost de helft van de heenweg, dus de Japanse les van een halve dag betaalt zich nu al terug. Terwijl Martine even langs de Japanse Starbucks rent, bestelt Yves bij het Service Center (aanrader) in Tokyo Station de treinkaartjes en haalt hij watertjes met de laatste yennen. Tijd voor een volgende munteenheid.
Een half uur eerder dan oorspronkelijk gepland komen wij aan op Narita airport. Wij besteden de tijd aan inchecken (grote rijen) en aan internet onder het genot van een Japanse capucchino. JL 707 bevalt ons perfect: wederom in een soort businessclass verdoen wij de 5 uur durende vlucht aan eten, spelletjes, video en slapen. We landen s avonds om 10.30 uur lokale tijd op Bangkok airport, pakken de vooraf uitgezochte Airport Express (bus voor first class hotels in Bangkok) en strompelen rond 12.30 uur Lebua State Tower binnen.
Lebua blijkt een prachtig paleis te zijn aan Silom Road. We worden onthaald als halfgoden. Blijkbaar heeft de truc gewerkt om op booking.com te vermelden 'I hope you make our honeymoon an unforgettable experience'. We worden begeleid naar een balzaal (onze slaapkamer met aparte zitkamer) en openen onze balkondeuren op de 24ste verdieping. Het uitzicht is adembenemend, zo ook de chocoladetaart met 'happy honeymoon'.
Het is inmiddels 1 uur en we zijn vastberaden de vroege uurtjes - ondanks het tijdverschil - te besteden in een Thaise ervaring rondom the night market. De taxichauffeur is te braaf en vertelt ons dat de nightmarkets op dit tijdstip gesloten zijn. Als hij verder vertelt, vervaagt de braafheid en wordt ons de sexbars en in het bijzonder de pingpongshows aangeraden. Wij verkiezen pingpongballen voor ons geld, stappen de taxi uit en begeven ons naar de honeymoonsuite voor ons eigen feestje. Ook de fantastische bar Sirocco heeft zijn deuren immers al gesloten. We laten mojito's aanrukken en verorberen op ons balkon de honeymooncake (en elkaar). Na een ontmoeting met de buren op het balkon gaat om 3 uur 's ochtends ook het licht op de 24ste verdieping uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten