Aankomst in White House Hotel, 3 augustus 2010, Istanbul
Vliegveld, 3 augustus 2010, Amman
Dode Zee, 3 augustus 2010, Amman
Dode Zee, 3 augustus 2010, Amman
Marriott, 3 augustus 2010, Petra
3 augustus 2010, Petra
3 augustus 2010, Petra
3 augustus 2010, Petra
3 augustus 2010, Petra
Hoessein en Martine, 3 augustus 2010, Petra
3 augustus 2010: Bangkok - Amman - Istanbul
Het is 12 uur 's-nachts als we een laatste bezoek aan de toiletten van Bangkok brengen. We kunnen onze ogen niet openhouden als we wachten op het signaal om te boarden. Dat is maar goed ook. Onze missie is: SLAPEN! We hebben vandaag (!) een behoorlijk programma voor de boeg in Jordanie, en dat is een understatement. Nog voor take off is Martine in een psychedelische slaapmodus beland; de hele nacht droomt ze dat we in een vliegtuig vlak boven de bomen scheren, ons preparerend voor een noodlanding. Helaas hebben we op deze vlucht met Royal Jordanian vol met Jasser Arafats (he is still alive) geen fatsoenlijke beenruimte en Yves kan het tot overmaat van ramp niet echt vinden met de norse stewards. Wat een verschil met Japan Airlines.
Ons ochtendprogramma begint vroeg, zo rond 5 uur Jordaanse tijd. We kijken samen de film 'Date Night' en gieren het uit van het lachen. Een ietwat ingedut koppel gaat uit eten in Manhattan en belandt in een crimescene. Net voor het einde landen we al. Het vliegtuig gaat als een wilde tekeer en Martine doet (weer) een schietgebedje. De landing is echter smooth. Bij de douane worden we geconfronteerd met de Jordaanse paarse krokodil. We moeten een visum kopen in de lokale currency maar de pinautomaat is stuk. Uiteindelijk moeten we alles inleveren en mag Yves door de douane om te pinnen (Martine wordt als deposit vastgehouden). Weer aansluiten in de rij, die weer is aangegroeid in de tussentijd. We blijken met de paralympics deelnemers in het vliegtuig te hebben gezeten. 10 tallen rolstoelers - ieder 1 of meer ledematen missend, als gevolg van bermbommen? - staan voor ons in de rij bij de paspoortcontrole. Eindelijk, we zijn erdoorheen. Nu de huurauto nog. Er is hier geen toerist (niet te verwarren met terrorist) te bekennen. Auto's worden hier nauwelijks verhuurd, alleen aan idioten (lees; wij), en de Avis man belt zijn broer om te zeggen dat hij vandaag zijn auto moet afstaan.
Het lijkt (weer) eindeloos te duren, maar om 6.18 uur 's-ochtends lokale tijd (!!!) zijn we op pad, met water aan boord. Al snel zitten we midden in de desert. Allemaal oliesjeiks, geiten en fata morgana's. Eerst nog talrijk, daarna sporadisch. Volgens de informatie die we hebben gekregen duurt de tocht naar Petra 3 uur. Het is nu circa 25 graden, maar het wordt vandaag 45 graden Celsius, een uitdaging om 10 kilometer te gaan lopen naar het wereldwonder. In de buurt van Petra ontwaren we voor het eerst na 2 uur weer wat groen in de dorre woestijn. De toeristische trekpleister valt niet te missen. We rijden - nee, scheuren - op desolate wegen in een race tegen de klok. Om 16.00 uur moeten we weer op het airport van Amman zijn. Aan de andere kant van het land dus. Op nu.nl lezen we dat er net een raket op Akaba is geland. Een half uur rijden hier vandaan.
In Petra lachen de portretten van (voormalig) koning Hussein en zijn zoon (nu op de troon) ons toe. Deze portretten komen we nog ettelijke keren tegen vandaag. We krijgen ieder een paard aangeboden. Yves gaat echter voor geen goud op zo'n beest zitten. Sowieso is het voor ons dierendag vandaag. Na het kreeftincident zijn we vegetarisch geworden, voor vandaag althans. Een mooie dag, waarop Omi 92 jaar is geworden. We hebben nauwelijks nog batterij dus bellen haar vanavond in Istanbul. Onwerkelijk. Maar geen paard dus, naar korte tijd later blijkt niet voor niets. Het witte paard van ali baba en zijn 40 rovers stijgert en een wat vadsige toerist valt. Het paard is niet te temmen en trapt nog na. De man weet onder het paard vandaan te komen en strompelt weg. Goede beslissing, Yves. We naderen de siq, de kloof die ons naar het 2000 jaar oude plaatsje Petra leidt. De weg ernaartoe is prachtig, mooie rotsformaties, rode kleuren. En dan doemt de oude graftombe - als decor gebruikt in 'Indiana Jones and the last crusade' - voor ons op. Uitgehouwen in steen, 2 millenia geleden, indrukwekkend! Kamelen en ezels worden aan Martine aangeboden, en later ook aan Yves (in ruil voor Martine). Maar nee, het is dierendag. De hitte wordt ondraaglijk, het is tegen 10 uur in de ochtend. We lopen terug, de terugweg valt ons zwaar. Een klim van ongeveer 5 kilometer door de verzengende hitte, we zijn er stil van. Eenmaal in de auto nemen we de afslag naar het Marriott. Een prachtig uitzicht, onder het genot van een caffe latte en club sandwich. Tot zover de dierendag.
We rijden - op de hielen gezeten door de tijd - naar de dode zee. Deze zee ligt 400 meter beneden de zeespiegel, het laagste punt op aarde. De zee is zo zout dat je erop kunt zitten. Tegelijkertijd is een dergelijke tijdsbesteding maar kort mogelijk, omdat het water ervoor zorgt dat alle gaten in je lijf beginnen te prikken, en kort daarna te branden. we arriveren rond 14.45 bij de dode zee, en om 15.00 uur moeten we weer terug om op tijd bij het vliegveld te zijn. Haast dus. Bij gebrek aan alternatieven moeten we helaas 70 Jordaanse Dinars aftikken voor een dode zee ervaring. Na enkele minuten krantje lezen in de zee rent Yves met de modder nog op zijn wangen gillend de zee uit. Waar is de douche! Alles brandt! Het Marriott heeft gelukkig uitgebreide douche voorzieningen. Oeff. Even bijkomen, en dan weer actie! Het is 15.15 uur als we de poorten van het Marriott uitscheuren. Keurig op tijd boarden we, op weg naar Istanbul. Een korte vlucht, net lang genoeg om de film van vanochtend af te kijken. We zijn nu toch echt kapot.
In Istanbul worden we opgehaald door de shuttle service. We verblijven in een hotel midden in de oude stad. Het is al donker buiten, alles ziet er prachtig uit. We gaan al dit moois morgen ontdekken, te moe als we nu zijn. Maar wel voldaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten