Zonsondergang, 24 juli 2010, Hapuna Beach 
Zonsondergang, 24 juli 2010, Hapuna Beach
Verse lavastromen, 24 juli 2010, onder Puno
Wandeltocht Ulu Mauna, 24 juli 2010, Vulcano National Park 
Rim Drive, 24 juli 2010, Vulcano National Park 
23 juli 2010: Mexico City - Big Island, Hawaii
Om 08.00 uur ringelt de Blackberry alvast een hawaiiaans deuntje om ons aan de praat te krijgen. Vandaag wordt een lange vliegdag. We leven nu nog 7 uur vroeger dan in Nederland en we zullen rond 20.00 uur arriveren op Hawaii, The Big Island. Het tijdsverschil tussen Nederland en Hawaii zal dan 11 uur zijn. We besluiten op het vliegveld te ontbijten. Yves is wat koortsig. Hij heeft precies 1 dag om uit te zieken. Dat moet lukken tijdens de 2 vluchten die voor ons liggen. Het vliegtuig is anderhalf uur vertraagd. We bellen allebei even kort met de kinderen. Feline en Nikki hebben een heerlijke week gehad met opa en oma, zo te horen hebben ze ons niet gemist. Ze hebben pasgeboren kalfjes gezien en met Donkey Kong uit 1985 (van mama Martine geweest!) gespeeld. Fiene en Boris praten over de poes van de buren die jarig is. Goed te horen dat de druifjes hun eigen prioriteiten stellen en zich niet teveel bezig houden met die idioten van ouders die menen binnen 3 weken de wereld rond te moeten vliegen. Yves belooft een stukje van de vulkaan mee te nemen voor Fiene. Niet vergeten, want Fiene heeft - in tegenstelling tot haar vader - een olifantengeheugen.
De vlucht verloopt voorspoedig en in Los Angeles valt de overstaptijd - door de eerdere vertraging - mee. Eenmaal in het vliegtuig naar Kona - Hawaii lopen we weer wat vertraging op. In eerste instantie zitten we niet naast elkaar maar het halve vliegtuig spant zich in om ons verenigd te krijgen. Er wordt druk onderhandeld; "lets all help him to get his wife to sit next to him!"
In Kona regent het, dus nu nog niet met open kap; we hebben een gloednieuwe Mustang Convertible, so here we come, Hawaii! Het Hawaiiaanse eettentje naast ons hotel is - zoals de ondertitel al aangeeft - "almost by the sea". We grazen een ceasar salad en een hamburger naar binnen en slenteren via de zee naar het hotel. We zitten nog in de Mexicaanse tijdzone dus de oogjes vallen dicht... Morgen gaan we Big Island verkennen!
24 juli 2010: Big Island, Hawaii
Aloha! Vanwege het tijdverschil zitten we mooi op tijd om 8 uur 's ochtends in onze natuurlijke fõhn: de Ford Mustang cabrio. Nog wat onwennig met de kaart banen we ons in het zonnetje een weg naar het ontbijtbuffet op een prachtige plek aan het strand van Kona Beach Resort.
Even later rollen we als twee tonnetjes de bolide in op weg naar het dorpje Vulcano via een schitterende kustweg. We 'ontdekken' een eeuwenoude lodge (ooit van de padvinders geweest), een aanrader om te overnachten in de buurt van Vulcano National Park. We slaan in een simpele buurtsuper proviand in en knallen via het Visitor Center het National Park binnen. We houden het tempo hoog, want we hebben bij de lodge vernomen dat we een lavastroom onder Hilo kunnen aanschouwen en bij het Visitor Center werd ons een walking trail van 2 uur aangeraden.
We beginnen bij de steam curtains, een plek waarop we de krater al zien werken en waarop vanuit alle hoeken en gaten stoom uit de grond komt. We rijden door naar Jagger outlook: een fabuleus uitzicht over de krater die sinds 2008 weer voor het eerst sinds 26 jaar actief is geworden. Vanwege het gebrek aan zuurstof door zwaveldampen (VOG = vulcanic smog) kunnen we niet verder rijden over de Rim Drive en rijden naar het startpunt van de trail naar Ulu Mauna: we lopen in flinke pas over verlaten velden van lava uit verschillende overstromingsperioden (1974 - 1992). Vanwege de vruchtbare grond is het lava al deels bedekt door zeldzame planten. We verbazen ons over al het plantaardige leven in dit onherbergzame zwarte terrein. We beklimmen een klif tegenover een krater en worden beloond met een fantastisch uitzicht en een harde wind, een verademing in de blakende zon. In draf keren we terug naar de auto (totale wandeling van 1,5 uur) en dalen van 1200 meter in ijltempo af naar zeeniveau om de allesverwoestende lavastroom in zee te zien storten onder Hilo en Puno. Er wordt gewaarschuwd voor de zeldzame overstekende vogel Nene, maar we rijden zo snel dat ze voor ons niet zichtbaar zijn voor het blote oog.
Thema godsdienst: Pele is de vulkaangod in Hawaii en aangezien we inmiddels in het zuiden (onder de vulkanen Mauna Kea en Mauna Lao) aan het einde van de lavastroom zijn aangekomen, zitten we in het gebied dat wordt aangeduid als 'the skirt of Pele'. Helaas, helaas, Pele is vandaag niet ongesteld, dus geen rode stromende lava te zien. We kunnen niet verder over de speciaal voor lavavisitors aangelegde weg, aangezien een lavastroom de weg 4 dagen geleden is overgestoken. Oversteken van de relatief verse lavastroom betekent een zekere dood, aangezien de (1300 graden hete) lava een half jaar nodig heeft om af te koelen. Wel zien we dat de lavastroom in de verte een bosbrand veroorzaakt en zich daarna - met sissende stoom gepaard gaand - in zee stort. Explosiegevaar en giftige gassen dwingen ons terug richting Hilo. We voelen ons nietig bij dit natuurgeweld.
Een broodje tijdens het tanken bij Hilo houdt ns op de been en we scheuren via het noordoosten en Waimea terug naar het noordwesten. Hilo is de natste stad van de USA: de vulkanen zorgen voor opstuwende oceaanlucht, waarbij regen aan de loefzijde (oostkust) valt en zo geschiede. Als gevolg van alle regen grenst hier het regenwoud langs de stijle rotsformaties aan de oceaan. Martine vernikkelt op 3000 meter hoogte (ondanks vol de verwarming aan) en uiteindelijk gaat Yves als gevolg van een fikse regenbui overstag: tijd voor de rooftop op de cabrio. We spoeden ons naar de westkust, alwaar de sunset al is ingezet.
We arriveren net op tijd op het meest fabuleuze en bekende strand van de Big Island: Hapuna Beach. Nog steeds onderkoeld (deels ten gevolge van airco) rollen we de auto uit in - zo blijkt - 30 graden. Snel de zwemkleding aan en een duik in het kristalheldere water aan het witte palmenstrand. Martine laat zich letterlijk het water inslepen en na oud-Hollands afdouchen en een prachtige zonsondergang verlaten we in de schemering het strand.
Inmiddels heeft Martine haar huiswerk gedaan: wij laten ons verwennen in het sublieme, superieure, fantastische (!!!!) Japanse restaurant Sanseih naast Hapuna Beach. Heerlijke wijn, een overvloed aan lekkernijen en een tikkeltje tijdverschil zorgen om 11 uur voor een moeheidsaanval. Yves rijdt halfwakker naar het hotel, terwijl Doornroosje al onder zeil is. Gesloopt door de enerverende dag storten wij omarmd in slaap.
Om 08.00 uur ringelt de Blackberry alvast een hawaiiaans deuntje om ons aan de praat te krijgen. Vandaag wordt een lange vliegdag. We leven nu nog 7 uur vroeger dan in Nederland en we zullen rond 20.00 uur arriveren op Hawaii, The Big Island. Het tijdsverschil tussen Nederland en Hawaii zal dan 11 uur zijn. We besluiten op het vliegveld te ontbijten. Yves is wat koortsig. Hij heeft precies 1 dag om uit te zieken. Dat moet lukken tijdens de 2 vluchten die voor ons liggen. Het vliegtuig is anderhalf uur vertraagd. We bellen allebei even kort met de kinderen. Feline en Nikki hebben een heerlijke week gehad met opa en oma, zo te horen hebben ze ons niet gemist. Ze hebben pasgeboren kalfjes gezien en met Donkey Kong uit 1985 (van mama Martine geweest!) gespeeld. Fiene en Boris praten over de poes van de buren die jarig is. Goed te horen dat de druifjes hun eigen prioriteiten stellen en zich niet teveel bezig houden met die idioten van ouders die menen binnen 3 weken de wereld rond te moeten vliegen. Yves belooft een stukje van de vulkaan mee te nemen voor Fiene. Niet vergeten, want Fiene heeft - in tegenstelling tot haar vader - een olifantengeheugen.
De vlucht verloopt voorspoedig en in Los Angeles valt de overstaptijd - door de eerdere vertraging - mee. Eenmaal in het vliegtuig naar Kona - Hawaii lopen we weer wat vertraging op. In eerste instantie zitten we niet naast elkaar maar het halve vliegtuig spant zich in om ons verenigd te krijgen. Er wordt druk onderhandeld; "lets all help him to get his wife to sit next to him!"
In Kona regent het, dus nu nog niet met open kap; we hebben een gloednieuwe Mustang Convertible, so here we come, Hawaii! Het Hawaiiaanse eettentje naast ons hotel is - zoals de ondertitel al aangeeft - "almost by the sea". We grazen een ceasar salad en een hamburger naar binnen en slenteren via de zee naar het hotel. We zitten nog in de Mexicaanse tijdzone dus de oogjes vallen dicht... Morgen gaan we Big Island verkennen!
24 juli 2010: Big Island, Hawaii
Aloha! Vanwege het tijdverschil zitten we mooi op tijd om 8 uur 's ochtends in onze natuurlijke fõhn: de Ford Mustang cabrio. Nog wat onwennig met de kaart banen we ons in het zonnetje een weg naar het ontbijtbuffet op een prachtige plek aan het strand van Kona Beach Resort.
Even later rollen we als twee tonnetjes de bolide in op weg naar het dorpje Vulcano via een schitterende kustweg. We 'ontdekken' een eeuwenoude lodge (ooit van de padvinders geweest), een aanrader om te overnachten in de buurt van Vulcano National Park. We slaan in een simpele buurtsuper proviand in en knallen via het Visitor Center het National Park binnen. We houden het tempo hoog, want we hebben bij de lodge vernomen dat we een lavastroom onder Hilo kunnen aanschouwen en bij het Visitor Center werd ons een walking trail van 2 uur aangeraden.
We beginnen bij de steam curtains, een plek waarop we de krater al zien werken en waarop vanuit alle hoeken en gaten stoom uit de grond komt. We rijden door naar Jagger outlook: een fabuleus uitzicht over de krater die sinds 2008 weer voor het eerst sinds 26 jaar actief is geworden. Vanwege het gebrek aan zuurstof door zwaveldampen (VOG = vulcanic smog) kunnen we niet verder rijden over de Rim Drive en rijden naar het startpunt van de trail naar Ulu Mauna: we lopen in flinke pas over verlaten velden van lava uit verschillende overstromingsperioden (1974 - 1992). Vanwege de vruchtbare grond is het lava al deels bedekt door zeldzame planten. We verbazen ons over al het plantaardige leven in dit onherbergzame zwarte terrein. We beklimmen een klif tegenover een krater en worden beloond met een fantastisch uitzicht en een harde wind, een verademing in de blakende zon. In draf keren we terug naar de auto (totale wandeling van 1,5 uur) en dalen van 1200 meter in ijltempo af naar zeeniveau om de allesverwoestende lavastroom in zee te zien storten onder Hilo en Puno. Er wordt gewaarschuwd voor de zeldzame overstekende vogel Nene, maar we rijden zo snel dat ze voor ons niet zichtbaar zijn voor het blote oog.
Thema godsdienst: Pele is de vulkaangod in Hawaii en aangezien we inmiddels in het zuiden (onder de vulkanen Mauna Kea en Mauna Lao) aan het einde van de lavastroom zijn aangekomen, zitten we in het gebied dat wordt aangeduid als 'the skirt of Pele'. Helaas, helaas, Pele is vandaag niet ongesteld, dus geen rode stromende lava te zien. We kunnen niet verder over de speciaal voor lavavisitors aangelegde weg, aangezien een lavastroom de weg 4 dagen geleden is overgestoken. Oversteken van de relatief verse lavastroom betekent een zekere dood, aangezien de (1300 graden hete) lava een half jaar nodig heeft om af te koelen. Wel zien we dat de lavastroom in de verte een bosbrand veroorzaakt en zich daarna - met sissende stoom gepaard gaand - in zee stort. Explosiegevaar en giftige gassen dwingen ons terug richting Hilo. We voelen ons nietig bij dit natuurgeweld.
Een broodje tijdens het tanken bij Hilo houdt ns op de been en we scheuren via het noordoosten en Waimea terug naar het noordwesten. Hilo is de natste stad van de USA: de vulkanen zorgen voor opstuwende oceaanlucht, waarbij regen aan de loefzijde (oostkust) valt en zo geschiede. Als gevolg van alle regen grenst hier het regenwoud langs de stijle rotsformaties aan de oceaan. Martine vernikkelt op 3000 meter hoogte (ondanks vol de verwarming aan) en uiteindelijk gaat Yves als gevolg van een fikse regenbui overstag: tijd voor de rooftop op de cabrio. We spoeden ons naar de westkust, alwaar de sunset al is ingezet.
We arriveren net op tijd op het meest fabuleuze en bekende strand van de Big Island: Hapuna Beach. Nog steeds onderkoeld (deels ten gevolge van airco) rollen we de auto uit in - zo blijkt - 30 graden. Snel de zwemkleding aan en een duik in het kristalheldere water aan het witte palmenstrand. Martine laat zich letterlijk het water inslepen en na oud-Hollands afdouchen en een prachtige zonsondergang verlaten we in de schemering het strand.
Inmiddels heeft Martine haar huiswerk gedaan: wij laten ons verwennen in het sublieme, superieure, fantastische (!!!!) Japanse restaurant Sanseih naast Hapuna Beach. Heerlijke wijn, een overvloed aan lekkernijen en een tikkeltje tijdverschil zorgen om 11 uur voor een moeheidsaanval. Yves rijdt halfwakker naar het hotel, terwijl Doornroosje al onder zeil is. Gesloopt door de enerverende dag storten wij omarmd in slaap.
Hoi Yves, waar Doornroosje zich in 1992 door Yellowstone Park niet liet verleiden, is jou blijkbaar wél gelukt....Eindelijk gerechtigheid want al die wonderen in de wereld zijn toch té opzienbarend om ze zomaar aan je voorbij te laten gaan.
BeantwoordenVerwijderenOverigens in één van onze vensterbanken een stuk lava van Mt.St.Helen's die in 1980 uitbarstte en 18 slachtoffers (w.o. nieuwsgierige journalisten) maakte.
Geweldig om te lezen allemaal weer ! Als het hier gaat regenen, zoeken we al jullie pleisterplekken op in atlassen.