Amsterdam - Miami 17 juli 2010

Gelukkig hebben we - bij gebrek aan een hongerige Boris - twee wekkers gezet: 4.30 uur opstaan is niet onze favoriete bezigheid, zeker niet na dagenlang de laatste loodjes afronden en om 1.00 uur gaan slapen (na een heerlijk 'kliekjesdiner' de maison met een pastasalade van coquilles st jacques, waarbij de rookmelder twee keer afgaat: 1. Iets te enthousiast saus inkoken en 2. Yves zet z'n haar in een kaars).

Ondanks de vermoeidheid hebben we een tevreden gevoel over het afvinken van alle openstaande puntjes op kantoor en over het versturen van de uitnodiging voor de SAIL borrel (en alle positieve reacties). Reizen per rugzak is zooo vorig millennium, dus met glimmende Samsonite richting Sloterdijk. Na een warm welkom van een roede konijnen bij Sloterdijk volgt onze eerste proef: wij zien de trein naar Schiphol voor ons neus wegrijden en de volgende trein is uitgevallen. Hup, de taxi in (zo ranzig dat de taxi in een film over het oude Oostblok niet zou misstaan) en op naar de volgende tegenvaller: inchecken werkt niet vanwege de puntjes op Martine's achternaam met als gevolg onze 'scheiding': we belanden beiden in een middenstoel naast dikke zwetende mannen. Gelukkkig kunnen we alles hebben na de Segafredo op Schiphol en door het vooruitzicht van het programma in de komende weken!

We stijgen om 7.20 uur op met BA en landen op tijd om 7.35 uur op London Heathrow (tijdverschil!). We doden de tijd met vergapen aan Ipad, geurtjes en koffie kopen en stijgen om 10.00 uur op met American Airlines: goede beenruimte, bravo! Een prima vlucht met vino tearjerker niemendalletje (The last song) en american junkfood.

Om 14.20 landen we op tijd in Miami en arriveren pas om 16.30 uur met de taxi in ons hotel New Clinton in Miami Beach vanwege overijverige douanebeambten (waren ze maar eens overijverig...). Het hotel is hip en trendy, doch enigszins sleezy en hoerig, hetgeen prima aansluit bij het publiek in Miami Beach. We frissen ons even op en na Victoria's Secret te hebben leeggekocht settelen we ons op Ocean Drive / 7th Avenue bij A fish called Avalon: een prachtig visrestaurant met mooie Cubaanse muziek direct aan de Strip. We kijken onze ogen uit vanwege alle patserige auto's en het voorbijgaande publiek, dat het woord 'chique' blijkbaar nog moet uitvinden. Met name het minder blanke vrouwelijke deel van de bevolking schijnt er genoegen in te scheppen zich te persen in kleding die het gewicht van deze vrouwen niet kan handelen. Heerlijk gegeten, maar we voelen de vermoeidheid opkomen en besluiten nog even langs het strand te wandelen. De zee is heerlijk warm en we besluiten even te gaan zitten in het zand. Plotseling schrikken wij in het holst van de nacht wakker van een tiental negers in uitbundige stemming, die een nachtelijke duik in zee wagen: we zijn van vermoeidheid verstrengeld in elkaar in slaap gevallen op het strand... We slepen ons naar het hotel en maken een prima nacht: jetlag is psychisch en bestaat voor ons niet, want we worden keurig om 7.00 uur op 18 juli wakker: a brand new day!!!