Bovenop de hoogste tempel van Coba, 20 juli 2010, Coba
Catalonia Royal Tulum resort, 20 juli 2010, Tulum
HiddenWorld cenotes, 19 juli 2010, Tulum
Tulum ruins, 19 juli 2010, Tulum
19 juli 2010, Playa del Carmen 
Life guardtoren, 19 juli 2010, Playa del Carmen
Ontbijt, 18 juli 2010, Miami 
18 juli 2010: Miami - Playa del CarmenHeerlijk geslapen op dunne wandjes en enige geluidsoverlast na, maar met onze vermoeidheid hadden we daar geen last van. Er staat een aangename wind bij 30 graden. We strijken neer op Ocean Drive (News Cafe) onder prachtige exotische bomen: onze laatste maaltijd vóór de all inclusive van vanavond... :-)
Na het ontbijt is het tijd voor workout: we maken een strandwandeling naar het noorden en belanden, hoe kan het ook anders, bij het Ritz Carlton aan het zwembad. Even een adapter kopen en vervolgens de zee in: zware stroming, maar heerlijk warm. Een groet aan Pamela en David Hasselhof en terug over het strand, de zee in, douchen en terug naar het hotel om ons op te maken voor de vlucht naar Cancun met een complimentary shuttleservice om 13.00 uur.
Intussen zijn we het thema van de reis niet vergeten: met name de Afro-Amerikanen dragen grote gouden kruizen om hun nek en op zondagochtend is het stil op straat. We stuiten op enkele aansprekende uitspraken die rechtstreeks uit de bijbel zouden kunnen worden onttrokken: 1) Some conversations only have beginnings and middles (billboard met oproep om beter te communiceren); 2) In life, you don't want a partner that likes to drive in your limo. You want a partner that likes to take the bus with you once the limo breaks down (Oprah Winfrey), en 3) We all make mistakes, we just have to deal with it, we have to learn to forgive eachother and then move forward (Film: The last song). Vol nieuwsgierigheid kijken we uit naar de cultuur van de Maya's!
15.30 vertrek, 16.15 uur aankomst (1 uur tijdsverschil). Zo rustig als de vlucht was, zo druk was het weer bij de douane. Met het koekblik van Alamo (een echte Chevy uit 1984) rijden we met gezwinde spoed richting Playa del Carmen. De man van Alamo had ons al gewaarschuwd; "Pas op voor de topes!!! If you drive too fast you will fly". En zo geschiedde...
Aangekomen bij Sandos Beach resort checkt Yves in en doet Martine haar eerste tukje terwijl ze in de snikhete Chevy ligt. Het blijkt een gigantisch all inclusive resort waarbij we vanaf onze kamer een kwartier moeten lopen naar het grand buffet. Dat doen we dus niet. We sjeffen een mannetje die ons de rest van de avond met een golfkarretje rondrijdt. Voor de specialistische restaurants moet je een dag van tevoren reserveren. Dat doen wij dus niet. Koud 10 minuten binnen spoeden wij ons naar het frans restaurant alwaar wij een tafel opeisen. Helaas moeten wij enige concessies doen. Zo wordt Yves in een te grote broek gehesen omdat lange broek vereist is. Onder het genot van het nummer 'volare' helpen wij de ober zijn franse accent te verbeteren. De champagne is mierzoet, de witte wijn was ok, en na een 4 gangen diner wordt het tijd voor het volgende buffet.
We laten ons echter verleiden door het prachtige witte strand en kiezen in de schemering voor een ligbed. Uiteindelijk vluchten we vanuit de lifeguardtoren (hoe we daar zijn beland laat zich raden....) door de tropische storm naar de bar. Het leed is geschied. We zijn doorweekt en we besluiten ons rond 23.00 uur over de geven aan het wassende water dat als een douche op ons neerkomt. De taxi zet ons af bij de lobby van waaruit wij onze 2 persoons jacuzzi op de kamer bereiken. Zonder al teveel in detail te treden zijn we dit keer in het bad in slaap gevallen. We werden gewekt door de roomservice die met fruit en wijn kwam aanzetten. O ja, dat hadden we besteld voordat we ons in het bad lieten zakken. Een rustig nachtje ligt ons in het verschiet.
19 juli 2010: Playa del Carmen - Tulum
Jetlag? 8.45 uur doen we voorzichtig de oogjes open. Na het gebruikelijke soigneren stappen wij op blote voeten de Braziliaanse ontbijtzaal in. Onverrichterzake keren we terug, want schoeisel is vereist. Champagneontbijt en tientallen fruitsapjes later vertrekken we naar de zee: een prachtige, fantastisch turquoise lagune met spierwitzand ligt ons op te wachten. Het lifeguardhokje is nu bezet door David Hasselhof. Het water is goddelijk warm en dat vinden de vissen ook. Martine tracht naar Cozumel te zwemmen (10 km) en omdat de lifeguard onder zijn grote sombrero ligt te maffen, komt Yves in actie en voorkomt zodat Martine in de haaienvinnensoep belandt. Aangespoeld aan het strand, beginnen we onze nederzetting te bouwen: het is een gevecht tegen het water, zoals we dat in NL gewend zijn. Om 11.30 uur springen we in de pool van de adultbar, alwaar een jolige sfeer hangt. Na een vermoeiende poging tot billentikkertje in het water, duiken we onze balzaal (slaapkamer/diepvrieskist) weer in om ons op te maken voor de volgende bestemming. Even een GRATIS lunch meesnaaien, uitchecken en het koekblik in. Het blijkt nog niet zo eenvoudig om te ontsnappen uit Playa del Carmen. Hordes topes later, vele rondjes om de golfbaan later, pinnen en tanken, verdwijnen we naar het zuiden. Vamos a la Tulum!
We arriveren een uur later in het all inclusive catalonia royal tulum resort: een oase van rust en luxe, precies waar we naar zochten. Inchecken in de kamer is nog niet mogelijk, dus vertrekken we meteen naar het tempelcomplex van Tulum. We worden hartelijk ontvangen door lokale Mayas, die ons er vriendelijk op wijzen voor veel te veel geld muggenspray te moeten kopen om niet aan de goden te zijn overgeleverd. We voorkomen een volgende touristtrap door niet met het treintje naar de tempels te koersen, maar gezond met de benenwagen. Het is snikheet, vochtigheid boven 100 procent en de musquitos zwermen in de mangroves rondom ons: we voelen ons thuis. Bezweet komen we bij het inmense, schitterend onderhouden tempelcomplex Mayan Tulum, bewaakt door vele leguanen en bewoond door goden. Wij vereren met name Ixchel (de sexgodin) Tlaloc (de god van de tequila, de broer van Bacchus), en Hunahpu & Xbalanque (Suske en Wiske van de Mayas). Werkelijk fantastisch gelegen aan de turquoise zee met witte stranden prijken de Mayatempels op hogergelegen rotsen tussen groene tuinen met palmen: de Mayas hadden het nog niet zo slecht... Deze tempels zijn gebouwd in het post-klassieke tijdperk (1150-1520 na Christus). Deze nederzettingen aan de kust vormen verbindingen voor de handelsroute tussen de Azteken in Centraal Mexico en Zuid Amerika.
Na 4 liter vochtverlies komen we als uitgeperste vruchten met de auto aan in Dos Ojos, Hidden World, voor een frisse duik in een cenote (toegang tot het ondergrondse rivierenstelsel van druipsteengrotten); een fantastische aanrader van Harold en Mirije. We hijsen ons in ons duikpak en dalen langs een stijl roestig trappetje 10 meter onder de grond: zwermen van muggen vallen ons aan, maar dapper zetten wij door in de veronderstelling dat Autan de Mayaanse god voor de bescherming tegen de muggen is. Een werkelijk fenomenaal beeld doemt op: stalagmieten en stalagtieten in een half ondergelopen grot, waartussen wij slalommen. Het meest heldere water dat je je kan voorstellen vanwege de sterke stroming (als gevolg van hevige neerslag). De gids weerhoudt ons om verder te gaan, omdat het water vrij hoog staat, maar wij dringen aan en de gids gaat overstag: het weinige zuurstof in de ruimte boven het water raakt snel op en we moeten terug naar de hoofdgrot, alwaar we door vissen begroet worden. We klauteren de grot uit en scheuren tevreden terug naar het hotel: een onvergetelijke ervaring!
Uitgedroogd, maar nog nat van de grot, begeven we ons opgepimpt naar de zwembadbar bij het strand: het is een prachtig stuk lopen tussen de mangroves en de hoge hakken van Martine blijken hier minder geschikt: het alternatief van blote voeten is overigens ook niet ideaal als Martine 5 cm naast een tarantula stapt: een ijzingwekkende gil doet de tropische vogels een moment verstommen. Tijd voor machitos!!! Enigszins beschonken lopen wij later in het donker naar het Italian restaurant. Uiteraard moet Yves zijn schoeisel weer halen om binnen te komen, maar ook hier blijkt dat de moeite waard. Goed eten en prima wijn, verzorgd door de lokale Mayas die voor de gelegenheid allemaal Julio heten. Te diep in het glaasje slaan we de insecten en andere gewillige types van ons af en belanden met schoeisel in bed voor een volgend abstractieniveau.
20 juli 2010: Tulum - Chichen Itza
De vrieskist zorgt ervoor dat we de volgende ochtend om 6.30 uur versteend wakker worden. We wachten tot de regen is gestopt en klauteren om 8.30 het bed uit. Het ontbijt in dit all inclusive resort is impressive. Zalm, kappertjessalsa, ansjoviscreme, champagne, cappuchino, sapjes, scrambled eggs, bacon, fruit, pannenkoeken, wentelteefjes, croissants, salades, kazen, hammetjes; we grazen als wilde konijnen want...'All inclusive'! Het kwartje valt nu pas; Yves dacht als verrassing een spannend 'adults only' paleis geboekt te hebben maar deze terminologie betekent simpelweg dat kinderen niet welkom zijn. Gekke gewaarwording zonder gezinnen maar wel lekker rustig! (F/N/F/B we houden van jullie hoor!).
De autan die we gisteren hebben aangeschaft voor veel te veel pesos bleek volstrekt waardeloos. Martine lijkt wel een gebochelde kameel en ook Yves is niet ongeschonden uit de strijd gekomen. Samen minstens 100 muggenbulten. After bite helpt niet, maar wellicht dat een duikje in de zee soelaas biedt. De zee is ook hier heerlijk. Geen haaien te bekennen dit keer. Wel wat oude scheepswrakken waar volgens de tulumse overlevering allerlei schatten verborgen liggen. Wij kunnen ze vandaag helaas niet vinden. Na wat fitness-oefeningen in de pool doet Martine een onaangename ontdekking. Ze is in korte tijd veranderd van een zeenimf in een kreeft. Niet goed, zeker niet in combinatie met de muggenbulten. Weer een lunch verder gaan we weer eens echt wat doen. We stappen onze chevy in en zweten ons de tandjes. Gelukkig ontdekt Martine hoe de airco werkt (handig, na 3 dagen) en we komen tot leven. Wat een fantastische auto is het toch. We zoeven verder naar Coba. Een oude Maya plaats, waar nog veel van bewaard in gebleven, verscholen in de jungle. Vergeven van de deet slenteren we het snikhete oerwoud in. Elke stap lijkt een avondvierdaagse. Maar dan is daar de redding. Een fiets taxi voor 95 pesos, die kunnen we echt niet laten schieten. Onze chauffeur loodst ons met een rotvaart door het oerwoud heen. Dat wordt waarschijnlijk veroorzaakt doordat we hem hebben gevraagd of de tour niet wat sneller kan dan de 1 uur en 20 minuten die ervoor staat. Op 2 wielen racen we langs al het moois wat onze maya's hebben gemaakt. En passant beklimmen we nog in recordtijd de 141 treden van de tempel waar volgens onze gids nog met grote regelmaat stoute mensen worden geofferd. Binnen een half uur staan we weer op de plek waar we zijn begonnen. Gelukkig, onze koffers liggen nog in de auto. We geven de Chevy de sporen en vliegen met 150 km/uur over de snelweg naar Valladolid. Door de snelheid voelen we de kuilen in de weg niet. Valladolid dateert nog iit de spaanse belegering van omstreeks 1500 na Christus. Het is een schattig plaatsje met felgekleurde gevels. Plots horen we enorme knallen en we schieten in de vechthouding. Niet nodig, zo blijkt, want een processie met kinderen en klapperpistolen trekt aan ons voorbij.
Na het ontbijt is het tijd voor workout: we maken een strandwandeling naar het noorden en belanden, hoe kan het ook anders, bij het Ritz Carlton aan het zwembad. Even een adapter kopen en vervolgens de zee in: zware stroming, maar heerlijk warm. Een groet aan Pamela en David Hasselhof en terug over het strand, de zee in, douchen en terug naar het hotel om ons op te maken voor de vlucht naar Cancun met een complimentary shuttleservice om 13.00 uur.
Intussen zijn we het thema van de reis niet vergeten: met name de Afro-Amerikanen dragen grote gouden kruizen om hun nek en op zondagochtend is het stil op straat. We stuiten op enkele aansprekende uitspraken die rechtstreeks uit de bijbel zouden kunnen worden onttrokken: 1) Some conversations only have beginnings and middles (billboard met oproep om beter te communiceren); 2) In life, you don't want a partner that likes to drive in your limo. You want a partner that likes to take the bus with you once the limo breaks down (Oprah Winfrey), en 3) We all make mistakes, we just have to deal with it, we have to learn to forgive eachother and then move forward (Film: The last song). Vol nieuwsgierigheid kijken we uit naar de cultuur van de Maya's!
15.30 vertrek, 16.15 uur aankomst (1 uur tijdsverschil). Zo rustig als de vlucht was, zo druk was het weer bij de douane. Met het koekblik van Alamo (een echte Chevy uit 1984) rijden we met gezwinde spoed richting Playa del Carmen. De man van Alamo had ons al gewaarschuwd; "Pas op voor de topes!!! If you drive too fast you will fly". En zo geschiedde...
Aangekomen bij Sandos Beach resort checkt Yves in en doet Martine haar eerste tukje terwijl ze in de snikhete Chevy ligt. Het blijkt een gigantisch all inclusive resort waarbij we vanaf onze kamer een kwartier moeten lopen naar het grand buffet. Dat doen we dus niet. We sjeffen een mannetje die ons de rest van de avond met een golfkarretje rondrijdt. Voor de specialistische restaurants moet je een dag van tevoren reserveren. Dat doen wij dus niet. Koud 10 minuten binnen spoeden wij ons naar het frans restaurant alwaar wij een tafel opeisen. Helaas moeten wij enige concessies doen. Zo wordt Yves in een te grote broek gehesen omdat lange broek vereist is. Onder het genot van het nummer 'volare' helpen wij de ober zijn franse accent te verbeteren. De champagne is mierzoet, de witte wijn was ok, en na een 4 gangen diner wordt het tijd voor het volgende buffet.
We laten ons echter verleiden door het prachtige witte strand en kiezen in de schemering voor een ligbed. Uiteindelijk vluchten we vanuit de lifeguardtoren (hoe we daar zijn beland laat zich raden....) door de tropische storm naar de bar. Het leed is geschied. We zijn doorweekt en we besluiten ons rond 23.00 uur over de geven aan het wassende water dat als een douche op ons neerkomt. De taxi zet ons af bij de lobby van waaruit wij onze 2 persoons jacuzzi op de kamer bereiken. Zonder al teveel in detail te treden zijn we dit keer in het bad in slaap gevallen. We werden gewekt door de roomservice die met fruit en wijn kwam aanzetten. O ja, dat hadden we besteld voordat we ons in het bad lieten zakken. Een rustig nachtje ligt ons in het verschiet.
19 juli 2010: Playa del Carmen - Tulum
Jetlag? 8.45 uur doen we voorzichtig de oogjes open. Na het gebruikelijke soigneren stappen wij op blote voeten de Braziliaanse ontbijtzaal in. Onverrichterzake keren we terug, want schoeisel is vereist. Champagneontbijt en tientallen fruitsapjes later vertrekken we naar de zee: een prachtige, fantastisch turquoise lagune met spierwitzand ligt ons op te wachten. Het lifeguardhokje is nu bezet door David Hasselhof. Het water is goddelijk warm en dat vinden de vissen ook. Martine tracht naar Cozumel te zwemmen (10 km) en omdat de lifeguard onder zijn grote sombrero ligt te maffen, komt Yves in actie en voorkomt zodat Martine in de haaienvinnensoep belandt. Aangespoeld aan het strand, beginnen we onze nederzetting te bouwen: het is een gevecht tegen het water, zoals we dat in NL gewend zijn. Om 11.30 uur springen we in de pool van de adultbar, alwaar een jolige sfeer hangt. Na een vermoeiende poging tot billentikkertje in het water, duiken we onze balzaal (slaapkamer/diepvrieskist) weer in om ons op te maken voor de volgende bestemming. Even een GRATIS lunch meesnaaien, uitchecken en het koekblik in. Het blijkt nog niet zo eenvoudig om te ontsnappen uit Playa del Carmen. Hordes topes later, vele rondjes om de golfbaan later, pinnen en tanken, verdwijnen we naar het zuiden. Vamos a la Tulum!
We arriveren een uur later in het all inclusive catalonia royal tulum resort: een oase van rust en luxe, precies waar we naar zochten. Inchecken in de kamer is nog niet mogelijk, dus vertrekken we meteen naar het tempelcomplex van Tulum. We worden hartelijk ontvangen door lokale Mayas, die ons er vriendelijk op wijzen voor veel te veel geld muggenspray te moeten kopen om niet aan de goden te zijn overgeleverd. We voorkomen een volgende touristtrap door niet met het treintje naar de tempels te koersen, maar gezond met de benenwagen. Het is snikheet, vochtigheid boven 100 procent en de musquitos zwermen in de mangroves rondom ons: we voelen ons thuis. Bezweet komen we bij het inmense, schitterend onderhouden tempelcomplex Mayan Tulum, bewaakt door vele leguanen en bewoond door goden. Wij vereren met name Ixchel (de sexgodin) Tlaloc (de god van de tequila, de broer van Bacchus), en Hunahpu & Xbalanque (Suske en Wiske van de Mayas). Werkelijk fantastisch gelegen aan de turquoise zee met witte stranden prijken de Mayatempels op hogergelegen rotsen tussen groene tuinen met palmen: de Mayas hadden het nog niet zo slecht... Deze tempels zijn gebouwd in het post-klassieke tijdperk (1150-1520 na Christus). Deze nederzettingen aan de kust vormen verbindingen voor de handelsroute tussen de Azteken in Centraal Mexico en Zuid Amerika.
Na 4 liter vochtverlies komen we als uitgeperste vruchten met de auto aan in Dos Ojos, Hidden World, voor een frisse duik in een cenote (toegang tot het ondergrondse rivierenstelsel van druipsteengrotten); een fantastische aanrader van Harold en Mirije. We hijsen ons in ons duikpak en dalen langs een stijl roestig trappetje 10 meter onder de grond: zwermen van muggen vallen ons aan, maar dapper zetten wij door in de veronderstelling dat Autan de Mayaanse god voor de bescherming tegen de muggen is. Een werkelijk fenomenaal beeld doemt op: stalagmieten en stalagtieten in een half ondergelopen grot, waartussen wij slalommen. Het meest heldere water dat je je kan voorstellen vanwege de sterke stroming (als gevolg van hevige neerslag). De gids weerhoudt ons om verder te gaan, omdat het water vrij hoog staat, maar wij dringen aan en de gids gaat overstag: het weinige zuurstof in de ruimte boven het water raakt snel op en we moeten terug naar de hoofdgrot, alwaar we door vissen begroet worden. We klauteren de grot uit en scheuren tevreden terug naar het hotel: een onvergetelijke ervaring!
Uitgedroogd, maar nog nat van de grot, begeven we ons opgepimpt naar de zwembadbar bij het strand: het is een prachtig stuk lopen tussen de mangroves en de hoge hakken van Martine blijken hier minder geschikt: het alternatief van blote voeten is overigens ook niet ideaal als Martine 5 cm naast een tarantula stapt: een ijzingwekkende gil doet de tropische vogels een moment verstommen. Tijd voor machitos!!! Enigszins beschonken lopen wij later in het donker naar het Italian restaurant. Uiteraard moet Yves zijn schoeisel weer halen om binnen te komen, maar ook hier blijkt dat de moeite waard. Goed eten en prima wijn, verzorgd door de lokale Mayas die voor de gelegenheid allemaal Julio heten. Te diep in het glaasje slaan we de insecten en andere gewillige types van ons af en belanden met schoeisel in bed voor een volgend abstractieniveau.
20 juli 2010: Tulum - Chichen Itza
De vrieskist zorgt ervoor dat we de volgende ochtend om 6.30 uur versteend wakker worden. We wachten tot de regen is gestopt en klauteren om 8.30 het bed uit. Het ontbijt in dit all inclusive resort is impressive. Zalm, kappertjessalsa, ansjoviscreme, champagne, cappuchino, sapjes, scrambled eggs, bacon, fruit, pannenkoeken, wentelteefjes, croissants, salades, kazen, hammetjes; we grazen als wilde konijnen want...'All inclusive'! Het kwartje valt nu pas; Yves dacht als verrassing een spannend 'adults only' paleis geboekt te hebben maar deze terminologie betekent simpelweg dat kinderen niet welkom zijn. Gekke gewaarwording zonder gezinnen maar wel lekker rustig! (F/N/F/B we houden van jullie hoor!).
De autan die we gisteren hebben aangeschaft voor veel te veel pesos bleek volstrekt waardeloos. Martine lijkt wel een gebochelde kameel en ook Yves is niet ongeschonden uit de strijd gekomen. Samen minstens 100 muggenbulten. After bite helpt niet, maar wellicht dat een duikje in de zee soelaas biedt. De zee is ook hier heerlijk. Geen haaien te bekennen dit keer. Wel wat oude scheepswrakken waar volgens de tulumse overlevering allerlei schatten verborgen liggen. Wij kunnen ze vandaag helaas niet vinden. Na wat fitness-oefeningen in de pool doet Martine een onaangename ontdekking. Ze is in korte tijd veranderd van een zeenimf in een kreeft. Niet goed, zeker niet in combinatie met de muggenbulten. Weer een lunch verder gaan we weer eens echt wat doen. We stappen onze chevy in en zweten ons de tandjes. Gelukkig ontdekt Martine hoe de airco werkt (handig, na 3 dagen) en we komen tot leven. Wat een fantastische auto is het toch. We zoeven verder naar Coba. Een oude Maya plaats, waar nog veel van bewaard in gebleven, verscholen in de jungle. Vergeven van de deet slenteren we het snikhete oerwoud in. Elke stap lijkt een avondvierdaagse. Maar dan is daar de redding. Een fiets taxi voor 95 pesos, die kunnen we echt niet laten schieten. Onze chauffeur loodst ons met een rotvaart door het oerwoud heen. Dat wordt waarschijnlijk veroorzaakt doordat we hem hebben gevraagd of de tour niet wat sneller kan dan de 1 uur en 20 minuten die ervoor staat. Op 2 wielen racen we langs al het moois wat onze maya's hebben gemaakt. En passant beklimmen we nog in recordtijd de 141 treden van de tempel waar volgens onze gids nog met grote regelmaat stoute mensen worden geofferd. Binnen een half uur staan we weer op de plek waar we zijn begonnen. Gelukkig, onze koffers liggen nog in de auto. We geven de Chevy de sporen en vliegen met 150 km/uur over de snelweg naar Valladolid. Door de snelheid voelen we de kuilen in de weg niet. Valladolid dateert nog iit de spaanse belegering van omstreeks 1500 na Christus. Het is een schattig plaatsje met felgekleurde gevels. Plots horen we enorme knallen en we schieten in de vechthouding. Niet nodig, zo blijkt, want een processie met kinderen en klapperpistolen trekt aan ons voorbij.
Yves sluit een goede deal met het restaurant 'hotel de ville de marquez' aan het plein; gratis bewaakte parkeerplaats voor onze kostbare Chevy met koffers (liggen gewoon op de achterbank want de kofferbak biedt alleen ruimte voor een toilettas) in ruil voor een diner in het desbetreffende restaurant. Via het 'Paloma Blanca' plein - vernoemd naar George Baker - lopen we naar de kathedraal, op zoek naar de hedendaagse goden. Vanavond gaan we voor de lokale Mexicaanse spijzen. Het is niet alleen door het spicy food dat yves nu wat op een kreeft begint te lijken. Ook Yves blijkt verbrand. Wat rillerig rijden we het laatste stukje naar Chitzen itza alwaar we - na het droppen van de bagage onder begeleiding van een orkest tropische vogels bij zondondergang - nog net de lichtshow meepakken in het tempelcomplex. Compleet paranoia rennen we in het rond door het oude Maya dorpje. Het is stikdonker en we voelen overal insecten kriebelen. In het hotel pakken we een koud bad om de brandende huid wat te verkoelen. We zijn veranderd in twee aardbeien. Beetje dom om zonder zonnebrandcreme 2 uur zo vlak onder de evenaar in de zee te poedelen... Het wordt een hete nacht.
Debiele toeristen zeg.
BeantwoordenVerwijderenHoeveel van dit soort standaard zaken (zonennbrandcreme, muggenzalf etc) kan je in een vakantie vergeten.
Ga lekker 5 sterren in de Benelux zitten en wees daar blij.