Oahu - Tokyo 27/28 juli 2010

Sushibar, 28 juli 2010, Tokyo

Ginza by night, 28 juli 2010, Tokyo

Relaxte vlucht met de JAL op 27/28 juli 2010 richting Tokyo

Swimming op Waikiki Beach, 27 juli 2010, Honolulu

Westin Hotel, 27 juli 2010, Honolulu

27/28 juli 2010: Oahu - Tokyo, Japan

Honolulu ontwaakt, en wij ook. Vandaag staat de vliegreis naar Tokyo op het menu. Maar eerst....kleden wij ons op chique, en alleen kenners weten dat onder ons business-suit ons bathing-suit schuilgaat. We sluiten aan bij het uitgebreide ontbijtbuffet in het Westin Beach House aan de zee. Als James Bond en Miss Moneypenny dansen wij het buffet rond, volleerde buffet-grazers die we zijn (geworden). Het timeframe biedt ons 1 uur en een kwartier; dan zal onze taxidriver uit Korea - de man van weinig woorden - ons staan op te wachten. We lopen naar zee, ontdoen ons van onnodige kledij en zwemmen een paar kilometer, totdat de skyscrapers van honolulu nagenoeg uit het zicht zijn verdwenen. O ja, de tijd, dat is waar ook. Yves roept dat er een haai is gesignaleerd en bewerkstelligt zo dat de terugweg sneller gaat dan de heenweg. We nemen een douche op het strand en zijn exact om 12.15 in de lobby, bepakt en bezakt in ons travel-tenue. De stille Koreaan van gisteren gaat vandaag helemaal los als hij hoort dat we naar Tokyo gaan. Hij raakt compleet in vervoering over de geheimen van de stad, en we beginnen ons zorgen te maken of hij zijn aandacht nog bij de weg kan houden. Speeksel spettert uit zijn tandenloze mond als hij uitroept dat hij 4 x per jaar naar een speciaal mannen hotel gaat zonder zijn vrouw. We checken in na hartelijk door de chauffeur te zijn uitgezwaaid. Bij Japan Airlines valt het direct op; de Japanners zijn gedisciplineerd, gedienstig en uitermate beleefd. In het vliegtuig vol met Geisha's hebben we zoveel beenruimte, daar kan de business class niet tegenop. We kijken Mrs. And Mr. Smith - een gouwe ouwe - en moeten constateren dat de gelijkenis tussen hen en G&G treffend is. Yves identificeert zich zodanig met Brad Pitt dat hij heldhaftig uit zijn stoel springt, daarbij zijn hoofd zodanig hard tegen de overhead compartment rammend dat hij knockout gaat. Geen probleem, want genoeg beenruimte, ware het niet dat zijn koptelefoon (nog steeds op zijn hoofd) hem de das omdoet.

De rest van de vliegreis die bijna 8 uur duurt verloopt spoedig en de tijd lijkt snel te gaan. Het landschap van Japan komt in zicht. Met een beetje fantasie waan je je in Nederland. Het lijkt alsof we over de nieuwkoopse plassen vliegen. Veel water, geen heuvels, veel groen, nette ruimtelijke ordening, veel landbouw. Slootjes, rivieren, meren. De auto's die links rijden verraden de werkelijkheid. Overigens is slechts 15% van Japan vlak. De stewardess vertelt ons dat de winter dit jaar lang duurde, van oktober tot juni. Vandaag is het 34 graden en schijnt de zon. Direct na de landing blijken we in de tijdsmachine van professor Barabas te hebben gezeten. Het is geen 27 maar 28 juli. Ergens tussen Hawaii en Japan zijn we een dag kwijtgeraakt. Op het vliegveld is het even zoeken, we kunnen geen chocola maken van de gekke tekens, maar af en toe helpt het Engels ons verder. Even wennen, een pinautomaat met alleen Japanse tekens, uitzoeken waar de trein vertrekt, en dat alles in een mierenhoop van Japanners in een vreemde taal. Yves blijkt gelukkig enige tijd Japanse les te hebben gevolgd. Origato! Konichiwa! Hari hari mas, dat komt goed van pas! Geen enkele automaat accepteert Europese pinpassen ofwel creditcards. Bij de servicedesk uiteindelijk wel. Volledig geacclimatiseerd hoppen we de trein in (wagonnummer op de centimeter nauwkeurig gemonteerd, zoals we van de Japanners gewend zijn). We zoeven door het Hollandsche landschap. De stad doemt voor ons op. Op het Tokyo station krijgt het woord mierenhoop pas echt betekenis. Gelukkig torent ook Martine boven de massa uit en jongleert haar samsonite (altijd handig op wereldreis) behendig door de roltrappen en japanners heen.

De taxichauffeur van deze miljoenenstad (12 miljoen inwoners) spreekt geen woord Engels. Maar Yves loodst in zijn beste Japans de taxi naar het Mercure hotel. Het is inmiddels donker en de lichtreclame hier doet denken aan Time Square, met name op Chuo Street. Ook hier, net als in Honolulu en Miami, veel flagstores van bekende merken; Cartier, Bulgari, Apple. Omdat het niet gelukt is om te pinnen wisselen we bij het hotel.

Na wat tips van de hotel employee gaan we naar de citybank. Eindelijk, er komen Yennetjes uit de machine. Origatooooo! Op weg naar de sushitent. De straten zijn levendig, supernetjes (verboden om op straat te roken, binnen mag het echter wel?) En de gebouwen zien er megahip uit in deze wijk Ginza. Vrouwen hip gekleed, mannen lijken allemaal op elkaar. De ingang van de sushibar ligt verscholen, we gaan een trap op. Binnen is Japan! Obers beginnen tegen elkaar te schreeuwen, we worden aan onze haren meegesleept en beng! We zitten. Hoe werkt het hier? We communiceren met handen en voeten en gaan zelf ook schreeuwen, buigen, knikken en spugen. Hoiii! Het samurai zwaard begint te zwaaien, de kok gaat los. Tak tak tak, beng, rappieklappie. Pang. Een mistwolk a la Hans Klok en daar staat onze sushi. Lekker! Het bier glijdt naar binnen en onmiddellijk komt daar die klap. Jetleg. We laten ons niet kisten en gaan door. We nemen Tokyo over onze longen. De kok werkt steeds sneller en ramt zijn messen als een machinegeweer door de verse vis. De zaak is inmiddels verlaten, het licht gaat uit, ook bij ons. We slepen onszelf naar ons Mercure hotel, morgen gaan we fietsen, maar nu even niet.....